এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(খ)
হাহোঁ বুলি গ’লে য’ত চকুলো ওলায়,
বিৰহ বিচ্ছেদ যাৰ ভঁড়ালৰ ধন,
ভাবি চোৱাছোঁন, মন! তেনুৱা প্ৰণয়
হ’বনো পাৰেনে কাৰো সুখৰ কাৰণ?
আৰু চোৱাঁছোন, মন! সেই ল’ৰাকাল,
সেই শিক্ষা, লেখা পঢ়া, সুৱলা কল্পনা
ভাহি গ’ল প্ৰণয়ৰ দুখ-সাগৰত,
শূন্য হ’ল অন্তৰৰ পবিত্ৰ কামনা।
ভাবাছোন পুনু, মন! সেই ল’ৰাকাল,
চিৰ আনন্দেৰে ভৰা পবিত্ৰ হৃদয়,
একো নাই! সবে গ’ল আছিলে যি তাৰ,
পৰি আছে মাত্ৰ নাম বৰ্ণ-মালাময়॥
সেই আশা, ওখ আশা, লয় পালে তাৰ,
আছে মাথোঁ “কিমাকাৰ” সেই দেহা-ভাৰ।
