এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
আৰু যে দেখিছা সেয়া মাকৰ কোলাত
টিলিপ্-টিলিপ্ নাচে কুমলীয়া ল’ৰা,
নাই দুখ, নাই শোক, বেজাৰ, সন্তাপ,
হৃদয় কোমল তাৰ চিৰসুখে ভৰা॥
কিন্তু, হায়! লাহে লাহে যাব ল’ৰা কাল,
লাহে লাহে হ’ব ডেকা, দেখিব “সংসাৰ”!
বিষম চক্ৰত ঘুৰি, কান্দিব ফেঁকুৰি ,
কোনে কয় চিৰসুখ কোমল ল’ৰাৰ?
সেই গাভৰুটি, হায়! জগত–মোহিনী,
মণি কেৰু খাৰু পিন্ধি ৰমক-জমক :
যৌৱন মদত মাতি, হইছে বিভোল,
তুচ্ছ ভাবি তুচ্ছ জ্ঞানে হাঁহে জগতক॥
দুদিনৰ পাছে কিন্তু নাথাকে যৌবন,
বাৰ্দ্ধক্যে যে এই সুখ কৰিব হৰণ॥
