এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
অনসূয়া প্ৰিয়ম্বদা দুই সখী লই
ফুৰিছিলা যৱে তুমি ফুলনী মাজত
পানী চতিয়াই, দেবি! মাধবী-তলত,
দুষ্মন্তে দেখিলে, আহা৷ সিকালত গই॥
কন্বৰ জীয়াৰী? ) তুমি, কেচুৱাৰে পৰা
নিৰ্জ্জন-বনত-উঠা, বনৰ হৰিণী
আছিল তোমাৰ মাথোঁঁ প্ৰকৃত সঙ্গিনী,
নাজানা ছলনা তুমি, সৰলতা-ভৰা॥
দুষ্মন্তৰজাৰে স’তে ফুলনী-মাজত
যেতিয়া তোমাৰ হয় প্ৰথম দৰ্শন,
মোহিলা ৰজাক তুমি অমিয়া মাতত;
অতি মনোহৰ দৃশ্য, অপূৰ্ব্ব মিলন॥
তোমাৰ কাহিনী, দেবি! পঢ়ো যি কালত,
স্বৰ্গ-সুখ ভাল বুলি নালাগে মনত ॥
