পৃষ্ঠা:মাটিৰ মালিতা.pdf/৮৪

 

এবাৰাণ্ডা পৃথিৱী


মোৰ এধানমান বাৰাণ্ডাৰ পৰা প্ৰকৃতিৰ বিস্ময়কৰ খণ্ডিত ৰূপ
লক্ষ্য কৰো। ভেটিটো সাধাৰণকৈ ওখ। মনৰ ভেটি ওখ
নোহোৱাৰ বাবেই ঘৰৰ ভেটি ওখ কৰিলো, অন্ততঃ কিছু বেছি
দূৰলৈকে দেখিম। বেলি ওলোৱা, কেইটামান দিন জোন
ওলোৱা ভালদৰে দেখি। কেতিয়াবা লীলাময় নীলা আকাশত
কপাহৰ দ’ম একোটাত বিচিত্ৰ ৰঙৰ অদৃশ্য তুলিকাৰে অঁকা ছবি
দেখো। মেঘৰ অবয়ৱ সঘনে সলনি হয়,
নানা আকৃতিৰ ৰূপ লয়।
সজাল ধৰা ধানৰ শোভাই মনলৈ উদ্দীপনা আনে, চকুৰে
দেখালৈকে সেউজ, মাথোঁ সেউজ। কিযে বৈচিত্ৰ্যময় সেউজ,
এজোপা গছৰ সেউজীয়া সিজোপাৰ লগত নিমিলে।
একোজোপাৰে পূৰঠ সেউজীয়া পাতৰ ৰং কুঁহিপাতৰ লগত
নিমিলে। পকা পাতৰ পতনৰ কি যে ছন্দময় নৃত্য!
মূৰ দাঙি দাঙি চোৱা নেউলৰ পৰিয়ালটো আৰু গুঁইটো খাদ্যৰ
সন্ধানত ওলালেই ক’ৰ পৰানো শালিকাৰ জাকটো আহি গালিৰে
থকা-সৰকা কৰি সিহঁতক পলাবলৈ বাধ্য কৰে। হালধীয়া পাখিৰ
সখিয়তীকিজনীৰ, দহিকটৰাকেইটাৰ সুৰীয়া গান, কণমানি দেহৰ
টুনী, মৌপিয়াহঁতৰ কি যে প্ৰাণচাঞ্চল্য, দেহ সুষমাৰে ভেমাল
ডাউকবোৰৰ লয়লাস আৰু গীতৰ ঐক্যতান, কপৌৰ ভীৰু

মা টি ৰ মা লি তা ৭৯