এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
আত্মকথা।
এক/
উভতি আহিম বুলি ডাঠি কোৱা ডেকাটো উভতি নাহে। তোমাক
নেপালে চিপজৰী ল’ম বুলি কোৱা গাভৰুজনীয়ে পাকঘৰৰ জুইৰ
শিখাৰ কঁপনি দেখি হুমুনিয়াহ চাৰে। স্মৃতি বিভ্ৰম হোৱা বৃদ্ধজনে
হাড়ত বনগজা মোমায়েকক বাৰে বাৰে বিচাৰি যায়। জুইৰ বৰ্তনী
এটাৰ মাজেৰে কিশোৰী এজনী বেণী জোকাৰি খোজকাঢ়ে।
আৰ্চিখনত জুমি জুমি চায়ো মই মোক মণিব নোৱাৰো।
দুই/
সাগৰ তলিৰ বাসিন্দা মই, কেতিয়াবা সাঁতোৰো, কেতিয়াবা
খোজকাঢ়ো, নোৱাৰিলে আঁঠুকাঢ়ি বগুৱা বাও, পানীতলৰ গছত
খুন্দা খালে ছাল ছিঙে, শেলুৱৈত ভৰি দি ছিটিকি পৰো। এনেদৰেই
জীও জীৱন, নিবাত বায়ু সাগৰত।
তিনি/
বৰ সাহ-পিত থকা মানুহ নহয় মই, যুঁজৰ কথা শুনিলেই হাত-ভৰি
কঁপে। তথাপিও সৰুতে লগৰীয়াৰ সৈতে জহামাল চিকাৰলৈ
গৈছিলো, লগত দুটামান ঘ্ৰাণ উৎকৰ্ণ ভতুৱা। তেনেতে মগলা
মা টি ৰ মা লি তা ৭৭
