এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
বাটচোৱা
দুকাষৰ জাতিবাঁহবোৰে সজা
অৱনত তোৰণখনৰ তলেৰে
তেওঁৰ ঘৰলৈ যোৱা বাট,
কেতিয়াবা সুহুৰিয়াই
কেতিয়াবা আমন-জিমনকৈ
কবিজন খোজকাঢ়ে সেই বাটে।
আকালৰ আহু চাউলৰ পঁইতা ভাত
পকা জলকীয়া, লোণ আৰু পকাতেলৰ
ফুৰফুৰীয়া গোন্ধ এটা
সনা থাকে তেওঁৰ শব্দবোৰত,
কবিতাৰ চকুপানী দূবৰিত ওলমি
তিৰবিৰালে
বুকুৰ সজাত পোহা চৰাইটোৱে
গান গাই সিহঁতক নিচুকায়।
গায়ে-গাৰিয়ে খীণ হ’লেও
নাহৰ লাখুটিডালৰ দৰে পোন মানুহজন
জোনৰ হাঁহি বেলিৰ বাঁহীৰ লগতে
হুমুনিয়াহবোৰ তপতাবলৈ
মা টি ৰ মা লি তা ৪৯
