মুক্ত কৰিম, শোক নকৰিবা। এয়ে গীতাৰ সাৰ মৰ্ম্ম। এই মতে কৰ্ম্ম আৰু জ্ঞানৰ কোনো আৱশ্যক নাই। ভক্তি আৰু এক শৰণেই মানৱৰ পৰম ধৰ্ম্ম।
(ক) স্বৰ্গ-বৈকুণ্ঠ—ওপৰত দেখুৱা হৈছে যে স্বৰ্গৰপৰা জীৱৰ পুনৰাৱৰ্ত্তন হয়। গীতাই আৰু কয়,— “ব্ৰহ্মলোকাদি সকলো লোক নিবাসীসকলৰেই পুণৰাৱৰ্ত্তন হয়। কেৱল মোক ( ঈশ্বৰক) লাভ কৰিলে পুনৰ্জন্ম নহয়। ( গীতা, ৮|১৬ )।’’ আকৌ, যি সকলে অনন্যচিত্ত হৈ মোক চিন্তা কৰে, তেনে উপাসকসকলে মোক পাই সকলো দুখৰ আলয় স্বৰূপ পুনৰ্জন্ম গ্ৰহণ নকৰে (গীতা, ৮|১৫ )” আৰু সেই পৰম অক্ষয় অৱ্যক্ত সত্তা ৰূপক শ্ৰুতি-স্মৃতিয়ে জীৱৰ পৰম গতি বুলিছে। সেই সত্তাৰূপ ভাৱ পালে জীৱৰ পুনৰ্জন্ম নহয়। সেয়ে মোৰ সৰ্ব্বোৎকৃষ্ট ধাম— গীতা, ৮|২১'।
(খ) নিত্য নৈমিত্তিক কৰ্ম্ম— নিত্যকৰ্ম্ম অৰ্থাৎ সন্ধ্যা, উপসনাদি কৰাত কাৰো কোনো আপত্তি থাকিব নোৱাৰে। নৈমিত্তিক কৰ্ম্মৰ অৰ্থাৎ জাতকৰ্ম্ম, শ্ৰাদ্ধাদিৰ
⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺⸺
- গীতা ভাষ্যৰ উপক্ৰমণিকাত শ্ৰীশঙ্কৰাচাৰ্য্যই লেখিছে :—
“তচ্চ সৰ্ব্বকৰ্ম্মসংন্যাস পূৰ্ব্বকাদাত্মজ্ঞাননিষ্ঠা ৰূপাকৰ্ম্মাদ্ভৱতি৷’’
আকৌ,
“জ্ঞানসংন্যাসলক্ষণমিতিচ ইতাপি চান্ত উক্তমৰ্জ্জুনায়-
সৰ্ব্বধৰ্ম্মান্ পৰিতাজ্য মায়েকং শৰণং ব্ৰজ— ইতি।”
