দিনে আপুনি আচল হিচাব গাইছে। কিন্তু আন মানুহৰ মনত সেই বিশ্বাস থাকাই ভাল, বিশেষকৈ শান্তিৰ মনত; নহলে সন্দেহ হব পাৰে।
মোৰ অপৰাধ গুৰুত্ব মই বুজিছোঁ। কিন্তু আপুনি ক্ষমা কৰিব বুলিও আশা কৰিছোঁ। ইতি।”
( ১১ )
নন্-কো-অপাৰেচনৰ দিন। ডেকাদলৰ সেৱা-যত্নৰ কাৰণে আকুল।
পুৱাই এজন ডেকাই খবৰ দিলেহি ‘স্বৰাজকুটিৰ’ত এজন সন্ন্যাসীএ মোক বিচাৰ কৰিছে, তেওঁৰ বৰ নৰীয়া। মোৰ যোৱাত অলপ পলম হল। কাছাৰীৰ পৰা জোৱাঁইকো লৈ গৈছিলোঁ। তেওঁ এতিয়া নগৰতে ওকালতি কৰে। গৈ দেখো, যি সন্দেহ কৰিছিলো সেয়ে; আজি পাঁচ বছৰত কেশৱৰ ইমান পৰিবৰ্তন হোৱা নাই যে তেওঁক চিনি নাপাব।
কেশৱৰ চেতনা নাই প্ৰায়। মই গলত চিনি পালে, তেওঁৰ অৱস্থ৷ দেখি মোৰ চকুৰ পানী ওলাল। জোৱাঁইৰ ফালে চালে। মই বুজিলোঁ, কলোঁ “তোমাৰ ভতিজা।” হাত বাও দি তাক মাতি নি তাৰ মূৰত হাত ফুৰাই দিলে, তিনিওৰো চকুৰে গিৰ গিৰ কৰি চকুৰ পানী ওলাল। কিছু পৰৰ পাছত বৰ চেষ্টা কৰি কেশৱে মাত দিলে, “শান্তি—মোক ক্ষমা কৰিব।” মই চিঞৰি কলোঁ, “কেতিয়াবাই কৰিছোঁ। একো চিন্তা নকৰিবা।”
ক্ষন্তেকতে উত্তেজিত চকু দুটি শান্ত হল, তাৰ পাছত—শেষ!
অনন্ত পথৰ যাত্ৰী, অনন্ত প্ৰেমৰ ভিখাৰী, অনন্ত প্ৰেমময়ৰ ওচৰ পালে গৈ নে বাৰু?[১]
- ↑ এই গল্পেটা পোনতে হাতে-লেখা আলোচনী অঙ্কুৰ, ১৮২৭ শক, কাতি, প্ৰথম ভাগ, সপ্তম সংখ্যাত প্ৰকাশ হৈছিল। সেই গল্পটোকে সামান্য সাল-সলনি কৰি “ময়না” ত সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে।—সং,শ. গো. ৰ.
