কি ছোৱালী এইজনী!
স্কুল ছুটীৰ পিছত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবিলাকে মোক বাটত জোকাইছিল— বায়েকক মাৰিলে ভনীয়েকে কন্দা কান্দুৰী ছোৱালী বুলি। লাজ-খঙত মোৰ মুখ ফুলি গৈছিল। আমি অষ্টম শ্ৰেণীলৈ উত্তীৰ্ণ হোৱাত এখন নতুন স্কুলত নামভৰ্তি কৰি দিলে। এতিয়া জিৰণি পিৰিয়ডত ঘৰলৈ আহিব নোৱৰা হ'লোঁ। এক কিলোমিটাৰ দূৰত হাইস্কুলখন। প্ৰথম অৱস্থাত স্কুললৈ গৈ ভাল লগা নাছিল। কেইদিনমান পাৰ হৈ যোৱাৰ পিছত প্ৰথমবাৰৰ বাবে মোৰ এজনী বান্ধৱী পালোঁ। মোৰ তাইক ভাল লাগিছিল। তাইৰ নাম পল্লৱী। আমাৰ মাজত এক নিবিড় সম্পৰ্ক গঢ় লৈ উঠিছিল। আমি দুয়োজনীয়ে ইজনীয়ে সিজনীক স্কুলত নেদেখাকৈ এক মুহূৰ্তও থাকিব পৰা নাছিলোঁ। আমি দুয়োজনীয়ে যদিও স্কুলত লগ হওঁ, তাই মোলৈ আৰু মই তাইলৈ মাজে-সময়ে মনৰ ভাব চিঠিৰ দ্বাৰা আদান-প্ৰদান কৰিছিলোঁ। বহু অন্তৰংগ হোৱা সত্ত্বেও তাৰ মাজতে অলপ ফাঁক আছিল। দুয়োজনীয়ে ইজনীয়ে সিজনীৰ লগত বিলীন হৈ যাব পৰা নাছিলোঁ, তাই মনৰ সকলো কথা ক’বলৈ সংকোচ কৰিছিল। তাৰ কাৰণো আছিল।
মই তাইৰ দৰে সহজ-সৰল নাছিলোঁ। মই সকলো কথা সহজে গ্ৰহণ কৰিব পৰা ধৰণৰ নহয়। মোৰ স্পষ্টবাদিতাই কেতিয়াবা মোক বিপদত পেলাইছিল।
হয়তো, কোনোজনৰ মনত আঘাতো দিছিল। লগৰ সমনীয়াই কৈছিল— তাই শীতল পানী আৰু মই জুই।
‘জুই আৰু পানী’ কেনেকৈ একেলগে থাকে।
ছমহীয়া পৰীক্ষা শেষ হ’ল। গৰমৰ বন্ধৰ পিছত পৰীক্ষাৰ বহী দিব। এইখন স্কুলত বা কিমান মাৰ খাব লাগে বহী দিওঁতে! সেই কথা ভাবোঁতে ভাবোঁতে গৰমৰ বন্ধ শেষ হৈ বহী দিয়াৰ দিন সমাগত। হাতত চাৰিডাল বেত লৈ সোমাই আহিল অংকৰ শিক্ষক ’প্ৰমূদ’ ছাৰ। এজন এজনকৈ নাম কাঢ়ি বহী দিয়া আৰম্ভ কৰিছিলহে, মই অলপ অলপকৈ উচুপি উচুপি তাৰ পিছত ডাঙৰ ডাঙৰ শব্দ কৰি কান্দিব ধৰিলোঁ।
ছাৰে বহীৰ নাম চাই থকাৰ পৰা মূৰ তুলি চাই ক'লে— ‘কিয় কান্দিছ তই?”
মই মূৰ নোতোলাকৈ কান্দিয়ে থাকিলোঁ, আগতকৈ বেছিকৈ।
তেতিয়া মোৰ লগত পঞ্চম শ্ৰেণীৰ পৰা সপ্তম শ্ৰেণীলৈকে পঢ়া উপাসনাই থিয় হৈ ছাৰক ক'লে— ‘ছাৰ তাই আজি কান্দিবই। আপুনি বহী দিওঁতে তাইৰ বায়েকক মাৰিব বুলি আগৰ পৰাই কান্দি থাকে।
প্ৰমূদ ছাৰে মোক সুধিলে- তোৰ বায়েৰৰ নাম কি?
