(ত্ৰিশ)
২০০৬ চনৰ শেষৰ ফালে। এটা উখল-মাখল আনন্দৰ পৰিৱেশে ঘৰখন বিৰাজ কৰিলে। লগতে অলপ দুখেও চুই গৈছে মনবোৰ।
মালাৰ বিয়া ঠিক কৰা হৈছে। জন্মৰ পৰা একেলগে থকাৰ পিছত তাই এতিয়া আনৰ ঘৰলৈ গুচি যাব। মোৰ অতিকৈ বেয়া লাগিছিল। তাই বিয়া হৈ যোৱাৰ পিছত মোৰ লগৰীয়া এজনী নোহোৱা হ’ব।
বিয়া শেষ হ’ল। ঘৰখনো উদং উদং লগা হ’ল।
মা, বাবু আৰু মই ঘৰখনৰ সদস্য হ’লোঁ।
দিনবোৰ পাৰ হৈ আছে সময়ৰ হাতত হাত ধৰি।
এখুজি-দুখুজিকৈ এটা নতুন ডাঙৰ সমস্যাই দেখা দিবলৈ ধৰিলে ঘৰখনত, ২০০৭ চনৰ আৰম্ভণিতে।
মা জৰায়ুৰ ৰোগত আক্ৰান্ত হ’ল। অধিককৈ ৰক্তক্ষয় হৈ থকাৰ বাবে মাৰ শৰীৰ ভালে থকা নাছিল। প্ৰায় শয্যাশায়ী হৈ পৰিল।
মোৰ অন্তৰাত্মাই মাৰ এই অসহনীয় কষ্ট চাই থাকিব নোৱৰা হ’ল। ঘৰৰ কামখিনি মায়ে নকৰিলেও নহয়। বাবুৰো ঘৰত থকাৰ থানথিত্ নাই।
মই মাক অলপকৈ কামত সহায় কৰিবলৈ ল’লো।
চি এম চিলৈ দ্বিতীয়বাৰ যাওঁতে মোক এসপ্তাহৰ প্ৰশিক্ষণ দিছিল। ঘৰুৱা কাম আৰু মোৰ প্ৰয়োজনীয় কিছু কাম কেনেকৈ কৰিব লাগে।
মাক কামৰ পৰা সকাহ দিবৰ কাৰণে মই ঘৰ সৰা, মোৰ সুবিধা মতে ঘৰৰ ভিতৰতে বাচন ধোৱা, ঘৰ পৰিষ্কাৰ কৰাকে ধৰি সকলো কামেই কৰিবলৈ ল’লো।
ভাত ৰান্ধিব ভালদৰে নাজানো, গতিকে মায়ে বিছনাৰ পৰাই দিহা দি থাকে।
মোৰ কষ্ট হৈছিল যদিও কিবা এটা ভাল লগাই মোক আগুৰি ধৰিছিল। মই কাম কৰিব পাৰিছোঁ। নিজে হুইল চেয়াৰখনতে বহি মাহঁতক ভাত ৰান্ধি খুৱাব পাৰিছোঁ। মাক অলপকৈ হ’লেও কামত সহায় কৰি দিব পাৰিছোঁ। সেয়ে মোৰ কাৰণে বহুত।
এবছৰীয়া চিকিৎসা আৰু অস্ত্ৰোপচাৰৰ পিছত মা সুস্থ হৈ উঠিল।
২০০৮ চনৰ আৰম্ভণিতে দুজন সদস্যৰ স্থায়ী আগমনে আমাৰ ঘৰখনৰ সদস্যৰ সংখ্যা পাঁচজনলৈ বৃদ্ধি কৰিলে।
