মা প্ৰতিদিনে গৈ গৈ বিমুখ হৈ আহে তেওঁলোকৰ কৰ্কশ শব্দবোৰ শুনি। কোনোবা দিনা কয়— আজি কেৰাণী নাই। কোনোবা দিন কয়— আজি প্ৰধান শিক্ষক নাই। নানানটা অজুহাত...।
মালাই তেতিয়া নগাঁও এ ডি পি কলেজত পঢ়ি আছিল। মই যিখন স্কুলৰ পৰা পৰীক্ষা দিম, সেইখন স্কুলৰ সন্মুখেদি মালা কলেজলৈ যায়।
মায়ে যিকেইদিন স্কুলখনত খবৰ ল’বলৈ যাব নোবাৰে, মালাই গৈ স্কুলৰ শিক্ষকক লগ ধৰে। তেওঁলোকে তাইকো সদায় বিমুখ কৰি পঠিয়াই দিয়ে। পিছলৈ তাইৰ স্কুলৰ উপস্থিতিত শিক্ষকসকলৰ মুখত বিৰক্তিৰ ভাব ফুটি উঠিছিল।
বহু ঘাত-প্ৰতিঘাত, কৰ্কশ শব্দ হজম কৰাৰ পিছত তেওঁলোকে এখন কাগজ লিখি দিলে। গুৱাহাটী স্কুলৰ মুখ্য কাৰ্যালয়ত যোগাযোগ কৰি ঘৰৰ মানুহে কামখিনি কৰিব লাগিব।
ঢিমিক-ঢামাককৈ সুদূৰত অলপ পোহৰ দেখা গ’ল। মোৰ স্কুলীয়া জোৎস্না নামটোৰ মৃত্যু ঘটাই এইবাৰ ঘৰত মতা নামটো স্কুলৰ কাগজখনত লিখি দিলে। মোৰ জন্ম ১৯৮১ চনৰ বিপৰীতে ১৯৭৯ চন কৰি দিলে। স্কুলৰ পৰা সহায়ৰ নামত বিৰাট ‘শূন্য’ এটা দি পঠিয়ালে। এইবাৰ মাৰ এক কিলোমিটাৰৰ ঠাইত আহোঁতে তিনিঘণ্টা, যাওঁতে তিনিঘণ্টাৰ দীঘলীয়া পথৰ যাত্ৰা আৰম্ভ হ’ল গুৱাহাটীলৈ।
অফিচৰ কাম বুলি ক’লে এদিনতে নহয়। এবাৰ এখন কাগজ আনি স্কুলত জমা দিয়া, স্কুলৰ প্ৰধান শিক্ষকে চহী কৰি আকৌ নি কাৰ্যালয়ত জমা দিয়া। দুদিনলৈ অফিচাৰ নাহিলে এটা চহীৰ কাৰণে খাপ পিটি থকা। কিমান যে যাতনা মায়ে ভোগা নাই।
অলপকৈ পৰীক্ষাত বহিবলৈ পোৱাৰ আশাটো পূৰণ হোৱা যেন দেখি মোক দশম শ্ৰেণীৰ কিতাপখিনি যোগাৰ কৰি দিয়া হ’ল।
অংক আৰু ইংৰাজী বিষয়টো নটা বছৰে পঢ়া নাই। গতিকে অলপ অসুবিধা হৈছিল। সেই অসুবিধাখিনি সুবিধালৈ আনিবৰ কাৰণে এদিন মালাই এজন ঘৰুৱা শিক্ষকৰ ওচৰলৈ গ’ল। তেখেতে এখন স্কুলত শিক্ষকতা কৰিছিল আৰু ঘৰতো টিউচন লৈছিল।
মালাই শিক্ষকজনক মোৰ বিষয়ে সবিশেষ কোৱাৰ পিছত তেখেতে পোনছাটেই এনেকৈ ক’লে— মই ইমান বছৰ পৰি থকা বেমাৰী ছোৱালী এজনীক পঢ়ুৱাব নোৱাৰোঁ। মই ভাল ল’ৰা-ছোৱালীক পঢ়ুৱাওঁ। তাই ইমানদিন পঢ়াই নাই, গতিকে কষ্ট কৰিব লাগিব। গাধ ল’ৰা-ছোৱালীক মই নপঢ়ুৱাওঁ।
