(দুই)
কি নাছিল সেন্দুৰীয়া শৈশৱত? উন্মুক্ত নীলাভ আকাশ, শীতৰ জড়তা ভাঙি সৰাপাত গচকি অহা ফাগুন, ফাগুনৰ হাতত ধৰি ৰঙালী হোৱা ব’হাগ। সেউজীয়া গছে বনে জাতিষ্কাৰ কৰা ধৰিত্ৰীৰ অপৰূপ সৌন্দৰ্যৰ লগত নিজকে বিলীন কৰা শৈশৱ। মাৰ আচলৰ উমত একলা-দুকলাকৈ বাঢ়ি অহা শৈশৱ।
দীঘল বাৰাণ্ডাৰে সৰু দুটা খোটালী। বগা মাটিৰে লেপা বেৰৰ, আটোম টোকাৰিকৈ সজা আপোন ঘৰখন। টিউব লাইটৰ পোহৰে ধকধকীয়া চূণ দিয়া বগা বেৰকেইখনক অধিক বগা কৰা খোঁটালীকেইটা। সৰুতে মোৰ দিনতকৈ ৰাতি আমাৰ ঘৰটো বেছিকৈ ভাল লাগিছিল। টিউব লাইটৰ পোহৰটোৰ প্ৰতি মোৰ এক অনামী আকৰ্ষণ আছিল। যেতিয়া লাইটটো নুমাই যায়, মোৰ মনটো বিষাদ-গধুৰ হয়। লেম্পৰ শীৰ্ণ পোহৰত।
আমাৰ ঘৰটোৰ আচবাব বুলিবলৈ সন্মুখৰ খোঁটালীটোত এখন বিছনা, এখন চকী আৰু দেউতাই কৰ্মস্থানৰ পৰা অনা কাঠৰ বাকচ এটা। যিটোত ফুলাম কাপোৰ এখন পাৰি টেবুল হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰিছিলোঁ। শোৱনী-খোটালীটোত এখন ডাঙৰ বিছনা। কাঠৰ টেবুল এখনত আইনা লগাই দিয়া ড্ৰেছিং টেবুল, যিখন আমি নিজকে সাজ-পাৰ কৰি প্ৰসাধন সানি কোনজনীক কিমান ধুনীয়া দেখিছে, তাক লৈ প্ৰশংসা বুটলিবলৈ চুপতি মৰা আচবাব।
দেউতা কৰ্মসূত্ৰে বেৰেলীত থকাৰ কাৰণে আমাৰ চাৰিওটি ল’ৰা-ছোৱালীৰ জন্মস্থান আছিল উত্তৰ প্ৰদেশৰ বেৰেলী। ভাইটিৰ জন্মৰ দুমাহৰ পিছত আমি দেউতাৰ নগাঁও জিলাৰ জন্মস্থান নিজৰ গাঁও কুজাৰবড়িলৈ আহোঁ। তেতিয়া মোৰ বয়স চাৰি বছৰ। দেউতাই কোৱা শুনোঁ, আমাৰ কণ কণ হাতকেইটাইও আমাৰ নতুনকৈ সজা হেঁপাহৰ ঘৰটোত সহযোগ কৰিছিল। নাৰিকলৰ কোৰোকাত মাটি ভৰাই আমি কেইটাই ঘৰৰ ভেটিত মাটি তুলিছিলোঁ।
