আঙ্গঠিটোকে দিয়ক, নহলে হাৰ-গছকে দিয়ক, মোক আপুনি
মুড়ত মৰিয়াই নামাৰিব।
কা, নিৰণ—গুচ্ পিশাচী! বল, বল, এই ডাইনীৰ ওচৰৰ পৰা বল।
কা, কলি—বলক, তাইৰ হাতৰ পৰা সাৰোঁ।
[ দুইৰো প্ৰস্থান।
সোণপাহী—নিশ্চয় এওঁ বলিয়া হল। নহলে এওঁ কেতিয়াবা মিছা কথা কয় নে? মোক হাৰ এগছ দিম বুলি মোৰ আঙ্গঠিটো আনিলে। এতিয়া হাৰ যে নিদিয়েই, আঙ্গঠি অনাও মিছা হে মাতিছে। এইবিলাকৰ কাৰণ মই ভাবি পাইছোঁ যে এওঁ থিক বলিয়া হৈছে। মোৰ মনেৰে এই বোৰ কথা জানি হে আজি এওঁ দুপৰীয়া ঘৰলৈ যাওঁতে ঘৈণীয়েকে দুৱাৰ মাৰি এওঁক ঘৰৰ ভিতৰলৈ সোমাবকে নিদিলে। মই নো এতিয়া কি কৰোঁ। আঙ্গঠিটো অলপ টকাৰ বাহানি নহয়, এশ টকাত কিনা। এওঁৰ ঘৰলৈকে যাওঁ; ঘৈণীয়েকক কওঁ গৈ—তোমাৰ ডাঙ্গৰীয়াৰাঁ বলিয়া হৈ, আজি মোৰ ঘৰত বলেৰে সোমাই, মোৰ হাতৰ পৰা আঙ্গঠিটো আজুৰি কাঢ়ি আনিলে।—হয়, এইয়ে ভাল উপায়। ইমান টকাৰ আঙ্গঠিটো পানীত পেলাব নোৱাৰোঁ।
[ প্ৰস্থান।
⸻
