কা, কলিমনৰ প্ৰবেশ।
কা, কলি— দেউতা! আপুনি আনিবলৈ পঠোৱা ধন এইয়া। আপুনি সেই পিশাচৰ হাত সাৰি আহিল হবলা?
কা, নিৰণ— কৰ ধন? কৰ পিশাচ?
কা, কলি— মৰিশালিৰ পিশাচ নহয়; বন্দীশাল ৰখোঁতা জন হে। আপোনাক যি আগত লৈ চলাই-ভুলাই লৈ ফুৰিছিল।
কা, নিৰণ—তই কি কৈছ, মই দেখোন একো বুজিব পৰা নাই?
কা, কলি—কিয়? ইয়াকো বুজিব পৰা নাইনে? যি জনে কঁকালত গৰু-ছালৰ পেটী নাৰি গা ঘেলাই ফুৰে; যি জনে, সোধ পোছ নোহোৱা কৈয়ে, যাকে তাকে, কথাত ভাল বেয়া নিবিচাৰি, সাউৎকৰে ধৰে; যি নাবা বোলোঁতেই চাৰি চাপৰ বজাই, বা বুলিলে যাৰ লেখ জোখেই নাই; যি জন নপতা-ফুকনৰ ৰুল মাৰিৰ কোব ভীমৰ গদাৰ কোবত কেও টান; সেইজন পুৰুষক নাজানে নে?
কা, নিৰণ—কি, কোটোৱালৰ কথা কৈছ নে কি?
কা, কলি—হয়, সেই জন পুৰুষৰ কথা কৈছোঁ। মানুহে কথাত ৰব নোৱাৰি যাৰ হাতত পড়ি ৰজাৰ আগত ঠিয় হবলৈ পায়।
কা, নিৰণ—তোৰ বলিয়ালি খন এড়, আজি ৰাতি
