ৰজা—ৰবা, তোমালোক দুইও দুফালে ঠিয় হোৱা চোন। কোনটো কোন, মই চিনিবই পৰা নাই।
মা, নিৰণ—দয়শীল মহাৰাজ! ময়েই লোহিত নগৰৰ পৰা আহিছিলোঁ।
মা, কলি—তৰ লগতে ময়ো।
মা, নিৰণ—মহাৰাজৰ জগদ্বিখাত খুড়া জনা স্বৰ্গদেৱ বিজয়সিংহ মহাৰাজে মোক লগত লৈ আহে।
মালতী—অপোনালোকৰ কোন জনে আজি দুপৰীয়া মোৰ তাত আহাৰ কৰিছিল?
কা, নিৰণ—ময়ে।
মালতী—আপুনি মোৰ স্বামী নহয় নে?
মা, নিৰণ-নহয়; ময়ে কৈছোঁ।
কা, নিৰণ—ময়ো তাকে কওঁ; কিন্তু তেওঁ নুশুনে আৰু তেওঁৰ ভনীয়েক এই সুন্দৰীয়ে মোক ভিনিহিদেও, ভিনিহিদেও, কৰিছিল। [ তৰাক।] যদি এইবিলাক সমাজিক নহয়, মই সঁচা কৈহে দেখিছো, শুনিছোঁ, তেনেহলে ঈশ্বৰে কৰিলে মই তেতিয়াৰ কথা তোমাক সোৱঁৰাবলৈ পাম।
সোণেশ্বৰ—ডাঙৰীয়া, মই দিয়া হাড়-গছ দেখোন সেই গছেই।
কা, নিৰণ—ওঁ হব পায়, মইতো নহয় বোলা নাই।
মা, নিৰণ—আৰু তুমি এই গছ হাড়ৰ বাবেই মোক কোটোৱালৰ হাতত দিছিলা নহয়?
