[৫৩]
সংস্কাৰ শৌচেন নৰং পুণীতে শুদ্ধাহি ভূমিঃ ঝিল কল্মধেমঃ”—
আৰু মাতেব ৰক্ষতি পিতেব হিতে নিযুংক্তে
কান্তেব চাপি ৰময়ত্যপমীয় খেদম্।
লক্ষ্মীং তনোতি বিতনোতি চদিক্ষু
কীৰ্তিং কিং কিং ন সাধয়তি কল্পলতেৰ বিদ্যা।
বিদ্যাবিহীন পশু। কিন্তু—
যস্য নাস্তি বিবেকন্তু কেবলং যো বাহুশ্ৰুতঃ।
ন স জানাতি শাস্ত্ৰাৰ্থাম্ দৰ্বী পাকৰ সানিব॥
সেই দেখি শাস্ত্ৰ পঢ়িও মানুহ মুৰ্খ হৈ থাকিব পাৰে। যি শাস্ত্ৰৰ উপদেশ কামত খটাই, যি ক্ৰিয়াবান সেয়েহে পুৰুষ।
পঠকঃ পাঠকশৈব যে চান্যে শাস্ত্ৰ পাঠকাঃ।
সৰ্বে ব্যসনিনো জ্ঞেয়া যঃ ক্ৰিয়াবান্ স পণ্ডিতঃ॥
—মহাভাৰত তৃতীয়
সেইদেখি চৰিত্ৰ কৰ্ত্তব্য নিষ্ঠা গুণত আমাৰ শাস্ত্ৰই বিশেষ মন দিছিল—
“সাবিত্ৰীমাদ্ৰ সাৰোহপি বৰং বিপ্ৰঃ সুখং ত্ৰিতঃ॥
নায়ন্ত্ৰিতস্ত্ৰিবেদোহপি সৰ্বাশী সৰ্ববিক্ৰয়ী?
—মহাভাৰত
আৰ্য্যধৰ্মৰ আৰু এটা বিশেষ মতৰ অলপ কথা কবলগীয়া আছে—
“জায়মানো বৈ ব্ৰাহ্মণং ত্ৰিভিঃ ঋণৈ জায়াতে।
যজ্ঞেন দেবেভ্যো ব্ৰহ্মচৰ্যেম ঋষিভ্যো প্ৰজয়া পিত্বভ্যঃ॥
