[২১]
বৈকুণ্ঠৰো আনা দুৰ্ষশ বৰ।
ঐৰ পৰা তোৰা দুহান্তো পৰ”।
সাধু মানুহৰ কেনে গভীৰ খং—জয় বিজয়ক “তই” বুলিও নকয়।
ইফালে ষণ্ডামাৰ্কই ৰজা আৰু অনুদাতাৰ লৰা প্ৰহ্লাদক ঘৰলৈ মাতি আনি হাঁহি হাঁহি সুধিছে :-
“কোনে তোক হেন বিপৰ্যয় বুদ্ধি দিল”।
প্ৰহ্লাদৰ উত্তৰৰ গভীৰতা এবাৰ উপলব্ধি কৰক—
“ব্ৰহ্মা আদি কৰি যত দেৱতা পণ্ডিত।
যাহাৰ পথত হোন্ত মায়ায়ে মোহিত
যাৰ মায়া বিভৱৰ নাহি পৰিচ্ছেদ।
হেন হৰি কৰন্ত আমাৰ বুদ্ধিভেদ।
চুম্বকৰ কাছে লোহা ভ্ৰমে যেন ঠানে।
ভিন্ন ভৈল বুদ্ধি মোৰ বিষ্ণু সন্নিধানে”।
“হৰমোহন”ত বিষ্ণুৱে মহাদেৱক উপদেশ দিছে :—
“দৰশনে কৰে তপ জপ যোগ ভঙ্গ
সিটো স্ত্ৰীৰূপক দেখিবা কোন কাজে”।
তেতিয়া মহাদেৱে যিটো উত্তৰ দিলে তাত যেন তেওঁৰ মহা অহঙ্কাৰ ফাটি ফাটি পৰিছে :—
“মহা যোগ বলে শুদ্ধ কৰি আছোঁ কায়া।
ব্ৰহ্মময় দেখোঁ কি কৰিব পাৰে মায়া”।
যেতিয়া এই অহঙ্কাৰৰ ফল হাতে হাতে পালে তেতিয়া
