এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[১৫]
| ৬। | “সৰ্বভূত ময় ৰাজা শাস্ত্ৰত কহয়। ৰাজা তুষ্ট ভৈল সৰ্বজন তুষ্ট হয়।॥” [ঐ] |
আৰু অনেক যাক “নকহিলোঁ বাহুল্যক ভয়ে॥”
৭। কীৰ্ত্তনৰ বৰ্ণনা:—
ভাষাৰ মাধুৰ্য্যৰ কথা অলপহে কোৱা হল। কাৰণ বিস্তৃত আলোচনা কৰাৰ ইয়াত ঠাই নাই। কেৱল ভাষা এৰি বিষয়লৈ আহিলে “কীৰ্ত্তন”ত প্ৰথম চকুত পৰে তাৰ সুন্দৰ সূন্দৰ বৰ্ণনাবোৰ। যিহকে যেতিয়াই বৰ্ণনা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে, সকলো যেন কি এক সুমধুৰতাৰে পৰিপূৰ্ণ হৈছে। “হৰমোহন”ৰ ফুলনি বৰ্ণনাৰ কথা ইয়াত তুলি নিদিওঁ, কাৰণ তাক অসমীয়া আবাল বনিতাই জানে। আন আন ঠাইৰ দুটামাণ বৰ্ণনা লৈ মন কৰক:—
বৈকুণ্ঠ বৰ্ণন:—
“একমনে শুনা হৰিৰ ধ্যান।
বৈকুণ্ঠ নামে আছে মহাথান॥
সাৰি সাৰি ৰঞ্জে বিমানচয়।
বৈদুৰ্য্য হীৰা মৰকত ময়॥
চন্দ্ৰ সূৰ্য্য যেন প্ৰকাশে আতি।
নাজানি যাত পশি দিন ৰাতি॥
চাৰু সৰোবৰ নিৰ্মল জল।
সুগন্ধি পদ্ম শোভে উতপল॥
আছে ৰাজহংস সমূহে ৰঞ্জি।
