এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৯
প্ৰথম বিৰবচন
যেন খাব আমলে পখালে সুৱৰ্ণক।
নপাৰে গুচাইবে অভ্যন্তৰৰ মলক॥
খপন্তে খপন্তে বহ্ণি ভৈল অন্তৰ্গত।
তেবে নিজ বৰ্ণ ধৰে গুচে মল যত॥২৩৩॥
সেহি মতে যাগ যোগ আদি নিৰন্তৰে।
কৰ্ম্ম-মল বাসনাক পৱিত্ৰ নকৰে॥
শ্ৰৱণ কীৰ্ত্তনে মোক ভজে যিটো জন।
গুচে কৰ্ম্ম-মল তাৰ শুদ্ধ হোৱে মন॥২৩৪॥
মোৰ ভক্তি বলে দহি লিঙ্গ-শৰীৰক।
পাৱে অনায়াসে মোৰ নিজ স্বৰূপক॥
ভকতিৰ মহিমা দেখিয়ো অদভুত।
ভৈল কৃতকৃত্য সিটো জীৱন্তে মুকুত॥২৩৫॥
তথাপিতে৷ প্ৰাৰ্থনা কৰয় ভকতিক।
জানিয়া আনন্দ অতি মোক্ষতো অধিক॥
লৈয়োক সাক্ষাতে উদাহৰণ সম্প্ৰতি।
মহেশৰ আগে মাৰ্কণ্ডেয় নিগদতি॥২৩৬॥
পৰিপূৰ্ণ কাম তুমি প্ৰভু মহেশ্বৰ।
কৰাহা পূৰণ মন ভকত জনৰ॥
মাগোহো তোমাত এক বৰ পশুপতি।
ঈশ্বৰ কৃষ্ণত হোক একান্ত ভকতি॥২৩৭॥
তযু চৰণত নিতে সেৱা নুগুচোক।
বৈষ্ণৱ জনত মোৰ সদা ৰতি হোক॥
