এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২১৩
সপ্তম বিৰচন
যতন নকৰে সাধু সবৰ সঙ্গক।
নভজে তোমাৰ দুই পদ-পঙ্কজক॥১০০২॥
কৰে আশা মাত্ৰ মিছা বিষয় সুখত।
পাৱে যাক সুখে শূৰকাদি শৰীৰত॥
দুৰ্ল্লল শৰীৰ তাৰ অৰ্থে নষ্ট কৰে।
গৃহ অন্ধ-কূপত পৰিয়া সিটো মৰে॥১০০৩॥
যেন পশু তৃণ লোভে পৰে অন্ধকূপে।
সিয়ো সেহিমতে মৰে কহিলো স্বৰূপে।
মই পুনু লৈলো প্ৰভু তোমাত শৰণ।
এহিমানে থৈলো মুচুকুন্দৰ বচন॥১০০৫॥
যদি কুনিৰ্বন্ধে কদাচিতো বোলা বাণী।
কৃষ্ণ পদ সেৱা নকৰিলে নাহি হানি॥
স্বধৰ্ম্মতে পৰম কৃতাৰ্থ হোৱে নৰ।
প্ৰহ্লাদ বচনে লৈয়ো ইহাৰ উত্তৰ॥১০০৫॥
নৃসিংহৰ আগত বোলন্ত মহাশয়।
মোহোৰ যুগুতি শুনিয়োক কৃপাময়॥
ধৰ্ম্ম সত্য দম তপ জপ যজ্ঞ বৰ।
অনুসূয়া ধৃতি ক্ষমা লজ্জা অমৎসৰ॥১০০৬॥
দানে সমে এহি বাৰ গুণ ব্ৰাহ্মণৰ।
সদায় ইসব গুণে যুক্ত দ্বিজবৰ॥
কিন্তু যেবে ভৈল প্ৰভু তোমাত বিমুখ।
সাধে মাত্ৰ ৰাত্ৰি দিনে ইন্দ্ৰিয়ৰ সুখ॥১০০৭॥
