ঘৰে পশি যায় বানৰে খুৱায় কি ভৈল দুৰ্জ্জন কৃষ্ণৰ কাৰণ শুনি হেন বাণী নেত্ৰে বহে পানী স্নেহ সম্পজিল আশ্বাস কৰিল সঙ্গে শিশুগণ মৃত্তিকা ভক্ষণ দেখি শিশু জাক শুনি ৰাণী তাক কেনে মাটি খাইলি নখাইলোহো বুলি সকল জগত হৰিক মনত বোলন্ত বিস্ময় মনুষ্য নোহয় দিনেক প্ৰভাতে দধিক তথাতে আসি দেৱহৰি ৰৈলা ৰঙ্গ কৰি
দধি দুগ্ধ খায়। ভাঙ্গিয়া পেলায়॥ তোমাৰ নন্দন। নৰহে জীৱন॥ লাজে চক্ৰপাণি। দেখি নন্দৰাণী। সাৱটি ধৰিল। মুখে স্তন দিল॥ খেলে নাৰায়ণ। কৰিলা তখন॥ বোলে যশোদাক। খঙ্গে বোলে বাৰু॥ অৰে বনমালী। দেখায় মুখ মেলি॥ দেখিল গৰ্ব্ভত॥ স্মৰন্ত ডৰত॥ মোহোৰ তনয়। ঈশ্বৰ নিশ্চয়॥ বাণী নিজ হাতে। মথন্ত সাক্ষাতে॥ মথনীক ধৰি। দেখিলা সুন্দৰী॥
