বল নাই, মূৰত আজি বুদ্ধি নাই, বাহুত আজি শক্তি নাই।
হে ৰণৰঙ্গিনী! তুমি যে আজি শ্ৰীৰামৰ প্ৰতি বিমুখ,
তাক শ্ৰীৰামে ভালকৈ বুজিছে। এতিয়াও এতিয়াও চাওঁ,
এতিয়াও যুদ্ধ কৰোঁ, শত্ৰুৰ ভয়ানক মুখলৈ এতিয়াও বীৰ
তেজেৰেই চাম। বারু, তুণত নো আৰু অস্ত্ৰ নাই নে?
(তুণৰ পৰা অস্ত্ৰ উলিয়াই) কিয় নাপাম? হায়, অক্ষয়
তুণ! তই এই যমালয়যাত্ৰী ৰামক এতিয়াও এই মুহুৰ্ত্ত তো
সহায় কৰিছ! মাৰি চাওঁ, মাৰি চাওঁ! সৌৱা কুশৰ
অস্ত্ৰ কৰাৰ মূৰ্ত্তি ধৰি আহিল। এতিয়াও এবাৰ মাৰি চাওঁ
(অস্ত্ৰ প্ৰহাৰ)
(ৰামৰ অস্ত্ৰ কাটি কুশৰ অস্ত্ৰ ৰামৰ হৃদয়ত প্ৰবেশ)
ৰাম—(অচেতন হৈ পৰি) পানী, পানী—পা—নী।
কুশ-ককাইদেউ! শত্ৰু শেষ হল। এতিয়া জমি ফেৰা লৈ আইৰ
ওচৰলৈ যাওঁ বলা।
লৱ—ব’ল যাওঁ।
কুশ—(হনুক ওচৰত পৰি থকা দেখি) ককাইদেউ। মই ধেমালী কৰি
বলৈ এই বান্দৰটোও লৈ যাওঁ দেই?
লৱ—পাৰ যদি ল। মই হলে ৰামৰ গাৰ অলঙ্কাৰবিলাক হে লম।
(অলঙ্কাৰ খহাই লয়) বান্দৰটো ঘোৰাৰ ওপৰতে পেলাই দে৷
কুশ—ঠিক কথা। (হনুৰ গাত ধৰি) বান্দৰ ! ফল খাবি? ঘোৰাত উঠিবি?
