পঞ্চম অঙ্ক।
প্ৰথম গৰ্ভাঙ্ক
দৃশ্য—বাল্মীকিৰ তপোবন।
বিস্তীৰ্ণ পথাৰ, অসংখ্য মৃত দেহ, গছৰ তলত যজ্ঞাশ্ব আবদ্ধ।
শ্ৰীৰামচন্দ্ৰৰ সসৈন্য়ে প্ৰবেশ আৰু যুদ্ধক্ষেত্ৰ দৰ্শন।
ৰাম—ক'তা,। শত্ৰু ক'তা? আমাৰ যজ্ঞাশ্ব সৌটিয়েই হব পায়। হাঁয়! মোৰ চেনেহৰ বোপাহতে ইয়াতে ভৱলীলা সাঙ্গ কৰিলেহি। এই সুবিস্তৃত পথাৰৰ নো গৰাকী কোন? কোন পাষণ্ডই নো ৰঘুবংশ নিৰ্ম্মূল কৰিবৰ মনেৰে প্ৰতিজ্ঞা কৰি এই পথাৰত খোপনি পিটিছে? শত্ৰু দৰ্শনৰ ইচ্ছা দেখোঁ বৰ প্ৰৱল হৈ উঠিল।
হনুমান—প্ৰভু! সি কি আৰু লঙ্কাৰ ৰাৱন? চলবান্ধ চাই একোব মাৰিলে, এতিয়া প্ৰভু অহাৰ গম পাই পৰ্ব্বতৰ গুহা আশ্ৰয় কৰিলে। এইবোৰ হৈছে পলৰীয়া বীৰ।
ৰাম—সি কথা হব নোৱাৰে। বাৰু দেখা যাওক, অলপতে প্ৰমাণ পাবা। সুগ্ৰীৱ সখি! আপুনি ডাঙ্গৰ কৈ এটা বীৰৰ গোঁজৰণি মাৰক আৰু দুটা মান পদাতিয়ে ঘোৰা মোকো- লাই আনক গৈ।
হনুমান—প্ৰভু! ময়েছোন ঘোৰা আনিবলৈ যাওঁ?
ৰাম— বাৰু, যাব পাৰা।
হনুমান—ভাল প্ৰভু! মই এতিয়াই ঘোৰা লৈ আহিম গৈ।
