কৰিবা। মই মানুহটো দেও লোকৰ দুখ বোটলোঁতেই মৰিম গৈ।
(ভগ্নদূত আৰু এজনী তিরুতাৰ প্ৰবেশ।)
ভগ্নদূত—দেখা তোমালোক সাক্ষী থাকিবা। মই যুদ্ধৰ বাতৰি লৈ বেগাবেগিকৈ ৰাজাৰ ওচৰলৈ আহোঁ, এই মোক আগ ভেটি ভেটি ধৰে। এইৰ মতলব কি? মই চাইটা পাঁচোটা লৰা ছোৱালীৰ বাপেকী হলোঁ, এতিয়া তাইক বিয়া কৰিবৰ দিন আছে নে?
পঞ্চম বন্ধু—হয়টো, ঠিক কথা। তুমি ৰজাঘৰীয়া মানুহ, তোমাক তাই কিয় এনে অপমান কৰিব?
তিরুতা—(ভগ্নদূতৰ কাপোৰত ধৰি) মই তোক যোগ কৰি পাইছোঁ, আজি এৰিবৰ নহয়। আহ মোক বিয়া কৰহি।
ভগ্নদূত—মই যদি আজি যুদ্ধৰ পৰা ভগ্নোৎসাহ হৈ নাহিলোঁহেঁতন বা স্ত্ৰীবধ পাতকৰ দাই নুবুজিলোঁহেঁতন তেন্তে এটা মাত্ৰ বজ্ৰমুষ্টিৰে তোৰ প্ৰাণবধ কৰিলোঁহেঁতন।
পঞ্চম বন্ধু—এৰাহেঁ গাভৰু, তুমি তেওঁক এৰি দিয়াঁ বুজিছা? তুমি মোৰ লগত আহাঁছোন, এতিয়াই গোচৰ কৰি তেওঁৰ কঠিয়া মাৰি দিমগৈ। (মনেমনে) এইবিলাকেই হৈছে ৰাজ্য অৰাজক হোৱাৰ পূৰ্ব্ব লক্ষণ।
যোগিনী—ই বলিয়া নিশ্চয়।
ভগ্নদূত—এই পাগলী নিশ্চয়।
যোগিনী—ই নেহাৎ বদ্জাত।
ভগ্নদূত—এই নেহাত বদ্জাতী।
৮
