কিন্তু!
কিন্তু নকৰে সি তেনেকুৱা। হত্যা কৰিব নোৱাৰে সি। বন্দুকটোৱে গুজৰি উঠিলেও সি চৰাই এজনীৰো প্রাণ ল’ব নোৱৰে। ভ্ৰষ্টাচাৰ, দুৰ্নীতিবোৰৰ বিৰুদ্ধে যুঁজি থাকোঁতে বন্দুকৰ ভয় দেখুৱায় যদিও হত্যা কৰাটো তাৰ বাবে এক অবাস্তৱ কল্পনা। সংগঠনৰ নেতৃত্বত থাকিও নিজৰ বিষয়ে সেই দুৰ্বলতা সি ভালকৈয়ে জানে। ধ্ৰুৱমৰ আদৰ্শবোৰক সি নেওচিব নোৱাৰে। কি সবল ব্যক্তিত্বৰ ল’ৰা এজন সোঁৱে বাঁৱে থাকি তাৰ কৈশোৰ মধুময় কৰি তুলিছিল, সেই সবল অনুভৱে তাক এই কামবোৰৰ পৰা বিৰত ৰাখে৷ ধ্ৰুৱমে তাৰ পৰা বিদায় লোৱাৰ সময়চোৱা তাৰ মনলৈ আহে। সিদিনা অস্তগামী সূৰুষটোৰ দৰেই ধ্ৰুৱমৰ মুখখনো মোলান পৰি আছিল। তাৰ বাইকত উঠি শৈশৱৰ ধূলিবোৰক বিদায় দিওঁতে বকুল তলত এৰি আহিছিল অলংকৃতাৰ চকুপানীৰ সেমেকা গোন্ধ৷ ৰেলষ্টেচনত ইজনে সিজনৰ মুখ নোচোৱাকৈয়ে ৰৈ আছিল বহুত পৰ। এখনৰ পিছত ইখন ট্ৰেইনে উকি টানি গতি কৰিছিল। পিঠিত বেগটো লৈ ধ্ৰুৱমে প্লেটফৰ্মত পায়চাৰি কৰি আছিল। এক অনিশ্চিত ভৱিষ্যতৰ ফালে যেন ডিঙি মেলিহে চাই আছিল সি।
“নগ’লে নহয়নে?” ধ্ৰুৱমৰ খোজৰ কম্পনাংক দেখি দীপকে প্ৰশ্নটো কৰি উঠিছিল। থমকি ৰোৱা এই খোজ। ৰৈ ৰৈ গতি কৰা এই খোজ। এই খোজত যে সীমাহীন দোমোজা।
“নগ’লে নহয়নে ?”, পুনৰবাৰ সুধিছিল সি।
ধ্ৰুৱমে চাইছিল তালৈ। মনটো কিঞ্চিত ডাঠ কৰি লৈছিল ধ্ৰুৱমে৷ অলংকৃতাৰ পৰা আঁতৰিব লাগে সি। বন্ধুত্বৰ মৰ্যাদা ৰাখিব লাগে সি। ক্ৰমান্বয়ে দুৰ্বল হৈ পৰা মনটোক অলংকৃতাই ভুল বুজিলে সি নিজকে ক্ষমা কৰিব নোৱাৰিব। কোনোদিনে প্ৰেমৰ দৃষ্টিৰে নোচোৱা প্রেমৰ অনুভৱেৰে আঙুলিটো পৰ্যন্ত চুই নোপোৱা ছোৱালীজনীক সি সকলো সম্পৰ্কৰ উৰ্ধত ৰাখিব বিচাৰে। তথাকথিত ভালপোৱাৰ সম্পৰ্কবোৰৰ দৰে থুনুকা নহয় এই অনুভৱ। কিমান আত্মিক অনুভৱ হ’লে সিজনৰ কষ্টই ইজনৰ বুকু খান্দে সেই কথা ধ্ৰুৱমৰ বাদে কোনেনো বুজিছিল?
কিন্তু সময়ৰ কি পৰিহাস! যি অলংকৃতাৰ নিৰাপত্তাক লক্ষ্মণৰূপী দীপকৰ হাতত তুলি ধ্ৰুৱমে জীৱনৰ সন্ধানত নামিছিল, সেই দীপকৰ নিজৰে জীৱন থানবান হৈ পৰিছিল। ঘূৰ্ণী বতাহৰ দৰে পাক খাই পৰিছিল তাৰ যৌৱন। গ্ৰেজুৱেচন ডিগ্ৰী লৈ সি ওচৰৰে বোৱালগুৰি কলেজিয়েট হাইস্কুলত সোমাইছিল। খুব নাটকীয়ভাৱে তাৰ প্ৰেমত হাবুড়ুবু খাইছিল এগৰাকী অনিন্দ্য সুন্দৰী। সেই অতি সুন্দৰীয়ে অতি সোনকালেই তাক বিবাহৰ বাবে জোৰ দিলে।
“প্লিজ দীপক, সোনকালেই কিবা কৰানা। তুমিতো জানাই, মোৰ ঘৰত বিয়াৰ বাবে অহৰহ হেঁচা দি আছে। তুমি বিয়া নাপাতিলে তোমাক হেৰুৱাই পেলোৱাৰ চিন্তাই মোক শান্তিৰে থাকিবলৈ নিদিয়ে।।”
কম বয়সতে বিয়া পতাৰ সিদ্ধান্তটোৰ বাবে অবিবাহিত ককায়েক, আবিয়ৈ হৈ ৰোৱা বায়েকহঁতলৈ চকু তুলি চাব পৰা নছিল। কিমাননো বয়স হৈছিল তাৰ? খুব বেছি তেইশ। ইফালে প্ৰেয়সীৰো হেঁচা। ধ্ৰুৱমক কৈছিল সি। ধ্ৰুৱমেও বাধা দিছিল, “কিছুদিন ৰৈ দে দীপক। কিমাননো বয়স হৈছে তহঁতৰঙ্গ অন্তত বাইদেউক বিয়া দিয়ালৈ ৰৈ দে৷”
সিও বুজিছিল, জীৱনটো পৰি আছে৷ ভৰিৰ তলৰ মাটিটুকুৰা সবল কৰি ল’ব লাগে প্রথমে। সেয়া সি বুজিছিল, নুবুজিছিল মাথোঁ তাৰ প্ৰেয়সীয়ে৷
সময়বোৰ অস্থিৰ হৈ পৰিছিল দীপকৰ বাবে। নাযায় নুপুৱায় যেন। কি কৰিব কি নকৰিব সিদ্ধান্ত ল’ব নোৱাৰি মাকৰ ভৰি পথানত শুই থাকেগৈ। আলাসৰ পুত্ৰ সি৷ দেউতাকৰ পেটমোচা সম্তান। সেই কনিষ্ঠ পুত্ৰৰ চিন্তাম্বিত মুখনিয়ে মাক-দেউতাকৰো টোপনি হৰে।
অৱশেষত সকলোৰে পৰামৰ্শ মতে ধুম-ধামেৰে বিয়া পাতি আনিছিল সুন্দৰী তনয়া তথা দীপকৰ প্ৰেয়সী ৰূপশিখা বৰুৱাক।
বিয়াৰ পাছদিনাই ৰূপশিখাই ফেশ্বন ডিজাইনিঙৰ কোৰ্ছ এটিৰ বাবে মাতি পঠোৱাৰ অজুহাতত দিল্লীলৈ যাত্ৰা কৰিলে।
সেয়াই আৰম্ভণি। সেয়াই শেষ। কলিংগ যুদ্ধৰ দৰে মাথোঁ ৰৈ গ’ল ইতিহাস। ইতিহাসৰ হেনো পুনৰাবৃত্তি
