“আপুনি তেওঁক বাধা নিদিলে কিয়? সেই অধিকাৰ আপোনাৰ আছিল দেখোন।”
“অধিকাৰ আছিল বিশাল ৷ সমাজে, ধৰ্মই নতুবা আইনে জাপি দিয়া এগালমান অধিকাৰ লৈও মই কাৰোৰে ব্যক্তি স্বাধীনতাত হস্তক্ষেপ কৰিব নিবিচাৰোঁ। প্ৰেম-ভালপোৱা এইবোৰ মনৰ অনুভৱ, জোৰ কৰি ইয়াক আদায় কৰা নাযায়। আইনৰ অধিকাৰেৰে মই তেওঁক ওভোটাই আনিব পাৰিম, কিন্তু মৃত্যুৰ পৰা কেতিয়াবা কাৰোবাক ওভোটাই অনা যায়নে বিশাল?”
কথাষাৰ কওঁতে কাজলসনা অশ্ৰু এটোপালে নিজকে লুকুৱাবলৈ বাট বিচাৰি ফুৰে। কেতিয়াবা নিজৰ পৰাও নিজে পলোৱা যায়। তাই জানে, বিচ্ছেদ আৰু মৃত্যুক তুলনা কৰা নাযায়। যদিওবা দুয়োটা ক্ষেত্ৰতে আপোনজনক হেৰুওৱা যায়, তথাপি মৃত্যু কোনো এক সন্মানজনক স্থিতিত ৰৈ যায়। অন্ততঃ আমাৰ সমাজত ফাঁচীকাঠত ওলোমোৱাজনো মৃত্যুৰ পাছৰ গুণানুকীৰ্তনখিনিৰ পৰা বঞ্চিত হ’ব লগা নহয়। কিন্তু বিচ্ছেদে নিজৰ প্ৰতি বিশ্বাস কমায়, বিচ্ছেদৰ দুখ দেখুওৱা নাযায়, তৰপে তৰপে ঢাকি লোৱা দুখবোৰত হাঁহিৰ চিকমিকনিৰ লেপন সানি পৰিবেশন কৰা যায় নিৰ্বাসিত কলিজাক।
ৰ’দজাকে কুঁৱলী ফালি গছৰ ফেৰেঙনিৰে নিয়ৰৰ কণাবোৰ সিঁচি দিছে। ল’ৰা দুটালৈ মনত পৰিল। ফোনটো কৰোঁ বুলিও নিজকে দমাই থ’লে তাই। দুদিনৰ বাবে আল্ট্ৰাছে চম্ভালক সিহঁতক, নিজকে বুজনি দি উঠে তাই।
গাড়ীখনে মঙলদৈ চহৰত প্রৱেশ কৰে। বিশালে তাইৰ কাৰণে হোটেল ঠিক কৰি মেজিষ্ট্ৰেট কলনীলৈ বুলি গাড়ী ঘূৰায়। হোটেলৰ ৰূমত সোমাই শুধ বগা চাদৰ পাৰি থোৱা বিছনাখন দেখি তাইৰ মনত পৰে, আগ ৰাতিৰে পৰা এক মিনিটৰ বাবেও তাইৰ চকু দুটা জাপ খোৱা নাই। ভাগৰে হেঁচি ধৰিছে তাইক। চাহ একাপৰো প্রয়োজন যেন ভাব হয়, বিছনাখনেও সমানেই টানে, তাৰ পৰিৱৰ্তে তাই টাৱেলখন লৈ বাথৰুমলৈ খোজ লয়। শ্বাৱাৰৰ পানীত উটি যায় সমস্ত ভাগৰ। মনটো সজীৱ হৈ উঠে। বিশালে আজি নিজৰ অফিচত জইন কৰাৰ কথা। জইন কৰাৰ পাছত সি তাইক সংগ দিব। কঞ্জনীললৈ ফোন কৰি উল্কিৰ ঘৰৰ ঠিকনা ল’ব। তাৰ আগতে অলপমান বাগৰি ল’ব। হেয়াৰ ড্ৰায়াৰটোৰে চুলিকোছা শুকুৱাই থাকে। দীঘলকৈ চুলিকোছা তাইৰ। সেই চুলিকোছাৰ ঘন ছায়াত মুখ গুঁজি সময়বোৰ খৰ গতিৰে পাৰ হৈ গ’ল। অভিমান এটাই মেৰিয়াই ধৰে তাইক। অভিমানৰ চুলিকোচা কাটি পেলাব তাই। আজিয়েই কাটি পেলাব আল্ট্ৰাছক হেঁপাহৰ চুলিকোছা। বিউটি পাৰ্লাৰৰ খবৰ ল’বলৈ বুলি হোটেলৰ ৰিচেপনচনলৈ ফোন লগায়, “হোটেল মধুবন ৰিচেপচন কাউন্টাৰ। হাউ কেন আই হেল্প ইউ?”, ইথাৰেৰে কোকিলকণ্ঠিৰ মাত ভাঁহি আহিল।
“ৰূম নাম্বাৰ থ্ৰী জিৰো টু’, এটা ইনফৰ্মেশ্যন লাগিছিল। ওচৰত পাৰ্লাৰ ক’ত আছে?”
++
(দহ)
“আসঃ কি হৈ গ’ল এই চুলিকোছাৰ?”
অজান অভিমানত উচুপি উঠে অলংকৃতাই। নিৰস গধূলিটো সাৱটি শুধ বগা বিছনাখনত তাই মুখ গুঁজি পৰি থাকিল। কাটি পেলোৱা চুলিকোছাই নিঃসংগ কৰি গ’ল তাইক। ৰূমটোত বিশাল শূন্যতা। শূন্যতা মানে এক ভেকুৱাম, য’ত ওপঙি থাকে সময়। সন্তান দুটিৰ অস্তিত্ব পাহৰি যোৱাৰ এই সময়, নিজৰ পৰা নিজে বিচ্ছিন্ন হোৱাৰ এই সময়। জলকন্যাৰ দৰে দীঘল চুলিটাৰি আল্ট্ৰাছ নামৰ যিখন নৈত সাঁতুৰি আছিল, সেইখনৰ পৰা পাৰত উঠি বহুত দূৰলৈ আঁতৰি যোৱাৰ সময় এয়া।
“ইমানকৈ ভাঙি পৰিবলৈ কি হৈছে মেডাম? কিয় আপুনি এনেখন কৰিছে?”, তাইৰ শূন্য চাৱনিৰ দৃষ্টি ভেদি ভিজিটিং ৰুমত বহি থকা বিশালে কৈ উঠিছিল।
গোটেই দিনটো তাৰ কাষে কাষে থকা মহিলাগৰাকীৰ উদভ্ৰান্ত ৰূপটোৱে তাক ব্যতিব্যস্ত কৰি তুলিলে।
আহোঁ বুলিয়েই বিবাহিতা নাৰী এগৰাকী তাৰ লগত অচিন চহৰ এখনলৈ গুচি আহিল। আল্ট্ৰাছে কি ভাবিব, সেয়া সুধিবলৈকো সি সমৰ্থ হোৱা নাই। কিছুমান কথাৰ বাবে পাতনিৰ দৰকাৰ৷ সেই পাতনিত তাই সহযোগ কৰা নাই।
