এজনে।
খুব কম সময়ৰ ভিতৰতে সেই সদস্যজন ‘চিফ’ৰ বিশ্বাসভাজন হৈ উঠিছে। লাহে লাহে তেওঁ দীপকৰো ঘনিষ্ঠ হৈ পৰিছে৷ আচৰিতভাবে এদিন সেই হিন্দীভাষী সদস্যজনে ধ্ৰুৱম দাস নামৰ দক্ষ ৰাষ্ট্ৰদূতজনৰ প্ৰসংগ আনিলে। কৈ গৈছিল তেওঁ, ভাৰতীয় ৰাষ্ট্ৰদূত হৈ বিদেশত কৰ্মৰত হৈ থকা ধ্ৰুৱম নামৰ দক্ষ বিষয়াজন কিদৰে নিৰুদ্দেশ হৈ পৰিছে। নিৰুদ্দেশৰ খবৰ পাই দীপকে উৎকণ্ঠা ৰাখিব পৰা নাছিল। আনফালে, সংগঠনৰ ভিতৰত অপৰিচিতজনৰ সন্মুখত ধ্ৰুৱমৰ প্ৰসংগ তাৰ বাবে এক অনাকাংক্ষিত প্ৰসংগ। চৰকাৰী পক্ষৰ স’তে তাৰ যোগাযোগ থকা বুলি সংগঠনে তাক ভুল বুজিব। লুকুৱাই থোৱা ডায়েৰীখন খুঁচৰি চাইছিল সি।
সন্দেহৰ আৱৰ্তত ৰৈ গৈছে কথাবোৰ। হিন্দীভাষী সদস্যজনে ‘চিফ’ক তাৰ আৰু ধ্ৰুৱমৰ সম্পৰ্কৰ বিষয়ে কৈছে। এজন বিপ্লৱী আৰু চৰকাৰী বিষয়াৰ মাজৰ সম্পৰ্কটো সন্দেহজনক। তেনে সময়তেই ৰাহুল গৈ ওলাইছিল।
দীপকে জানে যে তাৰ পিছত বহুত চকু। চৰকাৰৰ পক্ষৰো চকু, লগতে সংগঠনৰ বৰমূৰীয়াসকলৰো চকু। সামান্য অসচেতনতাত তাৰ মূৰৰ খোলা উৰি যাব পাৰে। হৰিণীনয়নাৰ চকুৱে বুকু খান্দে। ইফালে সি মাকৰ হাতত তাৰ চিতা উঠাৰ দুঃস্বগ্ন দেখি ধহমহাই বহে।
আৰু ধ্ৰুৱম? সি যে ৰৈ আছে তালৈ। ধ্ৰুৱমৰ ডায়েৰীখন মেলি চায় দীপকে,
“ঘূৰি আহিলে মোক খবৰ দিবি।”
ঘূৰি অহাৰ পথ ৰুদ্ধ। ঘূৰি আহিলেই তাৰ মৃত্যু নিশ্চিত। তাৰ ষষ্ঠ ইন্দ্ৰিয় সেই ইংগিত দি থাকে। মন যায় তাৰ, সি যেন গৈ ক’বগৈ তাৰ প্ৰিয়বন্ধুক, “বিয়া পাত ৰে। টকা বহুত ঘটিলি, ডাঙৰ মানুহ বনি গ’লি, এতিয়া বিয়াখন পাত।”
ধ্ৰুৱমে কি ক’ব তাৰ জনা আছে, অলংকৃতাক নিবিচাৰে সি, অলংকৃতা পৰৰ হৈ গৈছে, সেয়া অনীতি, অনিয়ম বুলি স্বীকাৰ কৰি ল’ব সি।
বৰং হীঁহি হাঁহি ক’ব, “বিয়া পাতিম। ছোৱালী চাই দে। অলংকৃতাৰ নিচিনা হ’ব লাগিব কিন্তু।”
অলংকৃতাই এই কথাৰ ভু নাপায়। হাতে হাত ধৰি একেলগে ঘূৰি ফুৰা দিনকেইটাতো অলংকৃতাই ধ্ৰুৱমৰ স্পন্দন গম নাপালে। বৰং সেইবোৰ দিনতো কেতিয়াবা ধ্ৰুৱমক ঠাট্টা মাৰি কৈ দিয়ে,
“ধুৰ! এই কিতাপৰ পোকডালে ভেলেণ্টাইনৰ কাহিনী কি বুজিব? দীপক, তই ইয়াৰ ওচৰত নাথাকিবি। এইজনাৰ লগত থাকিলে তোৰ হাতৰ গোলাপৰ পাহি মৰহি যাব”,
ৰ'জ ডে আছিল সিদিনা। প্ৰেয়সীক গোলাপৰ থোপা উপহাৰ দিয়াৰ দিন আছিল সিদিনা। আৰু সিদিনাই ধ্ৰুৱমে সিদ্ধান্ত লৈছিল, সি নাথাকে ইয়াত। অলংকৃতাৰ পৰা বহুত দূৰলৈ যাবগৈ।
“কিয় বন্ধু? কিয় এই সিদ্ধান্ত?”, দীপক আচৰিত হৈছিল।
গিটাৰৰ তাৰডালত মিহিকৈ সুৰ এটা তুলি সি কৈ যায়, “বাধা আহিব অ’। প্ৰথমে বাধা আহিব দুখন সমাজৰ নতুবা বংশ পৰিয়ালৰ পৰা। সেই বাধা অতিক্ৰম কৰিলে আহিব মোৰ নিজৰ ওপৰত নিৰ্ভৰষোগ্যতাৰ সেই বাধা অতিক্ৰম কৰিলেও আহিব নিৰাপত্তাৰ বাধ॥”
“নিৰাপত্তাৰ বাধা? তই কি কৈছ মই একো বুজা নাই”, দীপকে কথাবোৰ বুজিব নোৱাৰে।
“তই বহুত কথা নাজান দীপক। মোৰ দেউতাক যে অপহৰণ কৰা হৈছিল, সেই কথা তই জাননে? ডিফেন্সত আছিল দেউতা। দেউতাই সেইবাৰ ছুটী লৈ দীঘলীয়াকৈ মূলঘৰলৈ আহিছিল। তাৰ পাছতেই অসমত আৰম্ভ হৈছিল অপাৰেচন ৰাইনো। দেউতাহঁতৰ গাঁওখনত একপ্ৰকাৰ বিভীষিকাৰ সৃষ্টি হৈছিল। সন্দেহবশত দেউতাক অপহৰণ কৰা হ’ল। ককাক হত্যা কৰা হ’ল। মা আৰু মোক লৈ আইতা কোনোমতে এইখিনি পালেহি”
দীপকে কি ক’ব ভাবি নাপায়। নিৰাপত্তাহীনতাত ভোগে ধ্ৰুৱম। সেই নিৰাপত্তা বিচাৰি ওপৰলৈ উধাব খোজে সি। অলংকৃতাক নিৰাপত্তা দিবলৈকে সি নিজে নিৰাপদ স্থানত অৱস্থান লোৱাটো প্ৰয়োজন। কথাবোৰ শুনি দীপকৰ মুখৰ মাত হৰে। বাইকৰ পিছ ছিটত বহুৱাই লৈ ধ্ৰুৱমক ৰেলষ্টেচনত এৰি থৈ আহে।
এই কথাবোৰ মনত পৰিলেই অলংকৃতাহঁতৰ দৰে ছোঁৱালীবোৰলৈ তাৰ খং উঠে। সিহঁতে প্ৰেমিক পুৰুষৰ হৃদয়ৰ গোন্ধ নাপায়। অপৰিচিত এজনৰ সৈতে জীৱনৰ গোন্ধ মিলাই লয়। তাৰ পাছত হতাশা, হুমুনিয়াহ, ব্যৰ্থতা লৈ
