পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৭০১

গি, ১৮৩1) ৰ ধৰি। কেকোৰা চুলিত এই ৰাখে, জেল এটোপও লাই। মৰাৰ পাৰি এটা গুজি পা সাৰ আই। হালধীয়া চুয়ি ডোখৰ তেল-কিটিকে ভা। বদ শাহ, চা, মোৰ শ গোটেই টাটৰি পৰা ফেৰু এটা কাৰ নাই, শাভু-মণি পিয়ে। ভিহিত একো নাই, এৰ ফুল বালো। বগৰি-গেডে উলুৱাৰিৰি কাকা কৰে। তথাপি এজোৰ জোতা খুজিলে শিকাই মাত হবে। ঠে, মুঠে, কেতিয়াও মুঠে, খাকিম চেপেটা নাৰ্গি। না আজোৰা। | কৰিলে মোৰ গোপলি বলি। যশোদা।-শোলাই বোলে কৃষ্ণ তোৰ এনেখন ছে। গন মাভ মাতি কিন্তু মাৰক কিয় ব্যথা। জপি তো কৰিলে ভাঙ। মুক্তচিলে। তেও লেখো মই তোৰ পৰ! গোশাল। এ কফ! কি দিয় শোক। উঃ মইনা, উঃ সোণাই। তোৰ লাগিছে জোক। নাপাতিৰি ৰোৰ খাই নকৰিবি ক্ৰোধ। সল শোক কৰিবি বোপাই পিহু মা বোধ। মণিপুৰ স্বাৱা। কখোলাৰ মানুহে তেতিয়াও দুৱাৰ মাৰি পোৱা নাই। আমি তাড় খবৰ লৈ আনিলে, ওচৰতে দুট। জালহী-খকা চাৰী “লা” আছে-- বঙলা”। আমি বিচাৰি-চোৰি “চকিদাৰৰ" ৰ উলিয়াই “কি সু জানি পাৰিলে, মুটা “লা” আৰ হয়, কি দুইটাতে 'আলহী” আছে। এটা