পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৬৫০

বহী। [ ২ বছ, এ সংখ্যা। পৰ্যন্ত কৈ সৰু। কিন্তু এতিয়া দেখিবলৈ পোৱা যায় যে গৰু মই আমাৰ দেশৰপৰা লোপ পাব। সকলোৰে জানিব পাৰে যে পশ্চিমীয়া গৰু আমাৰ ইয়ালৈ ৰাৰে বাৰে কিমান আমদানী হয়। সেইবোৰ গল গাড়ীত লগাবলৈকে নহয়; গাৱতত পশ্চিমীয়া গৰু নহলে থিতাতে মৰণ; অৰ্থা; অসমীয়া গৰুৰে সিমান কম নিদিয়ে। সিপিনে পশ্চিমীয়া গৰু প্ৰা মানুহৰ ঘৰত এবৰতকৈ বেছি দিন নিটিকে; কাৰণ পশ্চিমীয়া গৰু সদাই শুকান সহ খাই থকা, তাৰ ঠাই বেলেগ, তাৰ প্ৰতিপাল বেলেগ, তাৰ খৰৰ বেলেগ, আৰু তাৰ লক্ষণ বেলেগ। কিন্তু ইস্নাত সি কেনেকৈ থাকিবলৈ নাপায়। আমাৰ অসমীয়া খেতিয়কে পৰু প্ৰতিপাল কামটি কৰিবলৈ টান পায়, অৰ্থ। তেওঁলোকৰ সময় মাই। ব্ৰাচ সেই সময় কোনো ৰমে কটাবই লাগিব। ছেয়ে সেই সময়ত কালি খাই, লোৰ বনাম কুশ! ৰটি, লোকৰ আ দেখিলে কেনেকৈ তাৰ অপল হৰ কেনেকৈ তাৰ এটা বেয়া হুৰ -এইবিলাক তাৰোঁতেই তেওঁ লোকৰ সৰয় যায়। আমাৰ মানুহৰ মিল নাই, একতা নাই, দুজনে মিলিও এটা কৰাৰ কৰিব নোৱাৰে, ইনৰ শিখনৰ ওপৰত অবিশ্বাস, আৰু তেওঁ লোক পাত। আৰু যি দেশৰ নাম “অসম" আহিল, আজিকালি সেই দেশৰ ৰা এনে হল। আগাম সকলো বিষয়তে সকলে দেশতকৈ গুল সকগোতে হন। গৰু মহৰিৰ অৱতিৰ মুল হৈছে আমাৰ দেশত এড়ি- পাল নাই। মিলি কলিকাত মানুহ লৈ আকাশ, পাপলৈ ভয় নকৰ, আৰু এক গোনই নানা হৈ আহিছে। সকলো স্বাৰ্থপৰ, সকলোৱে নি নিজ ফাশ ৰো কৰিলেই সকলে হল বুলি জানে, নিৰ চৰু জ্ঞৰিলেই এইলৈ নিহত চকু পৰাদি পৰে। সৰু যিবিলাকৰ ৰ পবিত্ৰ বৰ। এখৰ দিনৰ ঋষি মুনিবিলাকে শান্ত কৰোঁতে গৰু শৰীৰ্থ আৰু সৰ সেৱতাৰ ভুল বুলি শেখ আৰু সোথ মহাপাপ বুলি কৈছে। সূৰ্থে গঙ্গালি ৰিণি চলি। সৰ্বৰে বিৰে সাময়ী িশে। ফি বিনুষিলাৰৰ ভিতৰয়েই শ যে িই বিলৈ পোৱা যায়। ৷ি চাৰ হেনে আগ যায়।