সন্ধিৰ বাঁহ
the teacher? (অধ্যাপকক) আপুনি দৰমহা নোখোজে কিয়? কিয় এনেকৈ পঢ়ায়?
সোমশ্বৰ— হুজুৰ, আমি খুজিলে কোনেও নুশুনে। হুজুৰে দয়া কৰিলে দৰমহা দিব পাৰে।
ডিঃ কঃ— অৱশ্যে দয়া কৰিব লাগে। মই আজিয়েই ডাইৰেক্টৰ চাহাবক লিখি মাহত দহ টকা কৰি grant দিয়াম। আৰু এই দহ টকা মোৰ পৰা দিলোঁ। নমস্কাৰ! (চাহাব ওলাই যায়।)
অধ্যাপক— উঃ ৰক্ষা! কি কলেহে চাহাবে?
সোমেশ্বৰ— দেও, দহ টকাকৈ আপোনাক দৰমহা দিবলৈ লিখিব। আৰু এই দহ টকা আপোনাক দি গ’ল।
অধ্যাপক— তইনো এইখন ক’ৰ পৰা সাজিলি?
সোমশ্বৰ— দেও, এইখিনি তেনেই দাদাৰ বুদ্ধি। তেওঁ নগৰত চাকৰি কৰে নহয়। আৰু কালি আহি সকলোখিনি মোক শিকাই দিলে। এইবোৰ সাজোতেহে ঘৰ মচাত পলম হ’ল। পাচে কালি কলপুলি আনিবলৈ গৈ লোভ সামৰিব নোৱাৰি কলথোকাও আনিলোঁ হয়। এখেতে সদায় কল পকাই পকাই খায় আৰু বেচে। খুজিলে গোসাঁইলৈ থোৱা বুলি কয়।
অধ্যাপক— ইহঁতে তেন্তে নাই অনা বুলি কয় কিয়?
ওজা— হয় দেও, আমি অনা নাই। আমিতো খোৱা
বুলি কৈছোঁ। আনিলে সোমেশ্বৰেহে।
[৯১]
