(অধ্যাপকে এটা এটাকৈ ল’ৰাবিলাকক সোধে। প্ৰতি টোৱে কয় কল অনা নাই বুলি।)
অধ্যাপক— চোৱা গিৰিধৰ। মই কি কৰিম। (এনেতে এজনী গৰুৱে মুখত পকা মালভোগ কলৰ বাকলি কিছুমান খাই আহি ছাত্ৰ-অধ্যাপক সকলোৰে আগে আগে যায়।)
গিৰিধৰ— দেও, চাওক। হাতে হাতে সাক্ষী। ইহঁতে কল অনাই নাই! এই গাইজনীয়ে মালভোগ কলৰ বাকলি ক’ৰ পৰা পালে? (এইবুলি তেওঁ গাই অহাৰ ফাললৈ যায়। আৰু তাৰ পৰা মাটিত অলপকৈ পুতি থোৱা এসোপা মালভোগ কলৰ বাকলি লৈ আহে।) এতিয়া চাওক দেও! আৰু কলপুলি দুটাও মোৰে বাৰীৰ পৰা কাটি আনিছে।
অধ্যাপক— (খঙতে) ওজা, এতিয়া আকা? এতিয়া কোনে এই কাম কৰিলে?
ওজা— দেও খং নকৰিব। আমি আচলতে কল অনা নাই। এই কল আমি খাইছোঁ হয়। সোমেশ্বৰে আনিছিল। কালি ৰাতি আমি খালোঁ। আপোনাৰ আখিটো গোসাঁই ঘৰতে থৈ দিছোঁ নহয়।
অধ্যাপক— ইঃ ইঃ ইঃ। সৰ্ব্বনাশ কৰিলি পাপীহঁত। চুৰ কৰি বামুণৰ বাহানি খাই নেৰিলি, মোকো এই পাপৰ ভাগী কৰিলি। হেৰ সোমশ্বৰ! সোমেশ্বৰ!!
