এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সন্ধিৰ বাঁহ
প্ৰথম দৃশ্য
(টোল এখন। মাজতে অধ্যাপক বহি পঢ়াই আছে। চাৰিওফালে
আঠ-দহজনমান নানা বয়সৰ লৰাই নানা প্ৰকাৰ পুথি পঢ়িছে।
অলপ দূৰত দুজন ছাত্ৰই হোকা লগাইছে)
অধ্যাপক— ওজা, কি কৰিলা? ইহঁতৰ দিলানে পাঠখিনি পঢ়াই?
ওজা ছাত্ৰ— হয়, দেও, দিয়া হ’ল। পিছে, ই সোমেশ্বৰ বৰ দুষ্ট, সি আজি পঢ়াশালি ভালকৈ নমচিলে।
অধ্যাপক— হয়নে অ’ সোমেশ্বৰ, পঢ়াশালি—
কেইবাজনে— দেও, সোমেশ্বৰ ইয়াত নাই।
অধ্যাপক— নাই, ক’লৈ গ’ল, হেৰ সোমাই? ক’ত মৰিলি তই?
ওজা ছাত্ৰ— দেও, ই হলধৰে জানিব পায়। সি হাঁহিছে।
হলধৰ— মই নাজানো দেও। এতিয়াই আছিল; ওজাই আপোনাৰ আগত তাৰ নাম কোৱা মাত্ৰেই কোনোব ফালে গুচি গ’ল।
অধ্যাপক— উঃ! এই ল’ৰাটো কি দগাবাজ! তাক আজি এসেকা দিব লাগিব। ঘৰমচা অকল তাৰ পাল আছিলনে ওজা?
৬
[৮১]
