পৰমেশ্বৰৰ তত্ত্ব-জ্ঞানৰ পৰা, মানুহৰ
নিজ২ সৌভাগ্য লাভৰ উপায়।
আত্মা, এখনি জিলিকা ফট-ফটীয়া দৰ্পন বা আৰ্চীৰ নিচিনা; আৰু লও হে-মহ্ফুজ, এখনি চিত্ৰিত বা অঁকা আয়নাৰ দৰে। ইয়াত, গোটেই বিশ্ব-জগতৰ ঘটনা আৰু বস্তু বিলাকৰ ছবি অঁকা আছে। এখন চক্চকীয়া জিলিকা দাপোন, এখন চিত্ৰ অঁকা দাপোনৰ সমুখত থলে, যেনেকৈ, ইখনৰ ছবি বা চিত্ৰ বোৰৰ ছাঁ, সিখনতগৈ পৰে, তেনেকৈ, নিৰ্ম্মল আত্মা লওহ-মহ্ফুজৰ ওচৰ চাপিলে তাৰ ওপৰত থকা, বিশ্ব-সংসাৰৰ সমুদায় ঘটনাৰ ছবি, আত্মাত, ফট্–ফটীয়াকৈ দেখা যায়। লওহ-মহ্ফুজৰ ওচৰ চাপিব খুজিলে আত্মাক, পাপৰ মলিনতাৰ পৰা নিৰ্ম্মল ৰাখিব লাগে; আৰু জড়-জগতে সৈতে, তাৰ সমন্ধ ছিঙ্গি পেলাব লাগে; আত্মা, যিমান নিৰ্ম্মল থাকিব আৰু যিমান, জড়-জগতৰ লগত, তাৰ সমন্ধ ছিগিব লওহ-মহ্ফুজত থকা বিশ্ব-জগতৰ ঘটনাদি, সিমান জল্-জল্ ফট্-ফট্ কৰে, আত্মাত প্ৰতিবিম্বিত হব। যেতেখিনি পৰ, আত্মা জড়-জগতৰ কাম-বনত লাগি থাকে, তেতেখিনি পৰ, আত্মা আৰু আধ্যাত্মিক জগতৰ মাজত, এখন পৰ্দ্দা
ৰা আঁৰ ওলমি পৰি থাকে।
