এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
প্ৰতিমা। পাতলি গধুৰ ভাৰ উধাব জীৱন পাহৰি ই পৃথিবীৰ শৃঙ্খল সন্তাপ। হয় যদি এয়ে হক, মৰণৰ পাৰে মুখতে দি মুখ দুটি তৰা মাৰ যাব। নহয় সপোন। আছিলোঁ সপোন বুলি, সি নহয় দিন দুপৰৰ কথা। বোলেও বোলক সংসাৰে, নহয় মনৰো যে ভঙা-পতা। দুখ-ভাগৰত আউজি বহিলোঁ এজুপি বকুল তলে। ঘৰৰ লখিমী আগ বাঢ়ি মোক সাবটি বুকুত ললে। চকু-লো টুকিলোঁ কেওঁ নেদেখিলে, কি নো বুজিব লোকে? নিচিনি চিনিলোঁ নেমানি মানিলোঁ —নেৰিবি আই হে মোকে।
