পৃষ্ঠা:পদ্য চণ্ডিকাখ্যান.djvu/১৩৭

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১২৯
চণ্ডিকাখ্যান

একবাৰ মাত্ৰ   আখ্যান আমাৰ
শুনিলে তাদৃশ প্ৰীতি হয় মোৰ॥
মোৰ অবতাৰ কথাৰ কীৰ্ত্তনে
আৰু ভক্তিনম্ৰ ভাবত শ্ৰবণে।
কৰে পাপ নাশ আৰোগ্য প্ৰদান
প্ৰাণীগণ হস্তে কৰে পৰিত্ৰাণ॥
সমৰ কালীন দৈত্য বিনাশন
শুনে যদি মোৰ পুৰুষে আখ্যান।
শক্ৰকৃত ভয় নহয় তাহাৰ
সুখ সম্পদত যাই সৰ্ব্বকাল॥
তোমা সবে যেই কৰিলাহা স্তুতি
কৰিলেক আৰু নাৰদ প্ৰভৃতি৷
কৰিলন্ত মোক বিধাতা স্তবন
সিসব স্তবনে হোৱে তত্ত্বজ্ঞান॥
অৰণ্যত কৰে অনলে বেষ্টিত
দস্যুগণে যদি আক্ৰমে মাৰ্গত।
শত্ৰুগণে যদি ধৰে নিৰ্জনত
সিংহ ব্যাঘ্ৰ হস্তী পীড়ন্ত বনত॥
কোপত ৰাজাৰ বধ্য ভূমিগত
অথবা দোষত লৌহ নিগড়িত।