এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
পদ্যাৱলী।
আহোঁতে নাঙঠ্ যেনে, যাওঁতেও শূন্য,
লগত কেবল যাব পাপ আৰু পুণ্য।
দুৰ্ল্লভ মানৱী তনু গলে অবাৱত,
নাপায় ঘূৰাই তাক মৰ জীৱনত।
আত্মা, পুত্ৰ, সাধুসঙ্গ, ধৰ্ম্ম উপাৰ্জ্জন,
ধৰ্ম্মৰ ই চাৰি গতি শাস্ত্ৰৰ বচন।
মিছা ধন-লালসাত, কোৱা কিবা হেতু,
এৰিবা ইহেন জীৱ তৰিবাৰ সেতু?
ভাবি চোৱা তুমি কাৰ? কোনে বা তোমাৰ?
নিশাৰ সপোন যেন ই ভৱ সংসাৰ।
আপোনাৰ শত্ৰুমিত্ৰ আপুনিয়ে ভাই,
তাৰোঁতাও আপোনাত বিনে কোনো নাই।
অৰ্জ্জিত ধনৰ ৰক্ষা সুবাটত বয়,
সাঁচি থলে মাথো মোহ-মামৰত লয়।
কৃপণ-হৃদয় লোভ-চিন্তা আৱৰিত,
তৃষিত স্ববঞ্চনায়, সদা সশঙ্কিত।
লেভেতেই কৃপণৰ বুদ্ধি ভ্ৰষ্ট হয়,
লোভীজন-চিত্ত সদা, মোহ-তমোময়।
তামসিক জনে কৰে দুখ-শোক ভোগ,
সঞ্চিত ধনতে জন্মে ই সকলো ৰোগ।
এই হেতু মহামনা মহাজন চয়,
সুখে থাকে সুবাটত কৰি ধন ব্যয়।
