পৃষ্ঠা:পদুম কুঁৱৰী.pdf/৬৭

বিশ্বাস ঘাটকতা । ৬৭ দি এনেকৈ যাবহাৰ কৰিবলৈ ধৰিলে যেন তেওঁ কোনোবা কাকা যকৰ ফালৰ কুটুমহে আছিল। বৰফুকন বুদ্ধিত হত প্ৰকাৰ উপর হৱ পাৰে তত প্ৰকাৰ উশায়ৰে তেওঁ ৰক মোৰালৈ চেষ্টা কৰিবলৈ ধৰিলে । কস্তুক তেওঁ কিমান ভাল পাইলি অাৰু পায়, আৰু হৰ দত্তৰ বনি ব্যৱহ ৰুলি মিত্তে তেওঁ অন্তৰিক কিমান ঐখিত অৰু হৰদত্তক দি দে = পর তেওঁ যিমানখিনি দোষ কৰিছে, সকলো- খিনি ক্ষ ) চুৰি অক। তেওঁক বুবুল সুমাই লবলৈ তেওঁ কিমান উকলি কৃত, ইত্যাদি ক প যুক্ত বৰফুকনে ফল পাৰে সিমান বুজাবলৈ ধৰিলে। লীব'ভোমোৱাৰ নিচিনা বুধিগ্র ক বুদ্ধক' এ কথা যে ৰঘূৰ নিচিনা অলপ বুধীয়া মাছ এটা ভুলিব ই ইবই নোৱাৰে। প্ৰফুকনৰ কথাৰ অন্তত ৰঘৱে =োর্থ=ৈ = উগৰ দেউতাই বা কঢ়িয়াই কৈছেনে যে মােৰ দেউতা দদাইদে ও আৰু তেওঁবিলা!” কৰ লগৰীয়া আন লােক সকলৰ ড্ৰাসৰ এদ উতাই অপধ ক্ষমা এই ফ হা শুনি বৰফুকনে কলে –“মই এবাৰ ধক টিয়াই শপত খাই ফৈরহা যে চাৰিঘৰীয়া অহোমৰ দুৰন্তু দুও যদি, মই ক 'লে যদি, এই নিশচয় নিশ্চ লৈছে যে তোৰি দেউ- তা। । তেওঁৰ লগৰীয়া অন এi FT করুন| ক মই ক্ষমা কৰিম ? | বৰফুকনৰ এই কথা শুনি ৰঘুৰ মনত বৰফুকনৰ কণীত সন্দেহ কৰিব (এক ৰেণ, মাত্র ৪ কাৰণ মেথাকিল । তেওঁ তেতিয়াই দেই- তাক ? দেখুৱাই দি ফুল অঙ্গিকাৰ কৰিলে । আৰু ভাবলে ঈশ্বৰৰ অন্য দুহিত দুখৰ পৰা তেওঁবিলাকৰ উদ্ধাৰৰ বাটি ওলাল। সেই বাতিটো তেওঁ বৰফুকনৰ লগতে কটাই প্রত্যুষে বৰফুকনক লৈ দেউতাকৰ ওচৰলৈ বৰ ঠিক কৰিলে ।