ফেইৰ।। ( ৮৬ ) কেঁচুৱা। পই; তাৰ মূখ আৰু শিং ছাগৰ | (স.) এবিধ গাতত থকা দই- আৰু গা-টো হৰিণাৰ নিচিনা। ঠেীয়া শামুকৰে খোলাৰে কেইবা (স.) বহুত, ভালেমান। আবৃত সৰু। (কা। কেইও) কেকোৰাৰেকো (বি) বহুত ভঁৰ ( (স.) সেই সকলে।। কেঁকোৰাদোলা (স.) অসমৰকাৰ কেষ্টট-টোৰ (স.) এবিধ বিষ। দোলা। নথকা, পানীৰ সাপ। | কেকেঁকনি (স.) ৰাজহাঁহৰ মাত। কেও (স.) কোনে। (ইয়াৰ পাচত | কেকেঁকা ( ধা) ৰাজহাহৰ দৰে এটা না-পদ থাকে; যেনে কেও। | মাত,। (কতীয়াকৈ দিয়া ফুল। নাই। | (কেওটী।| কেঁ, (স. শ.) কাপোৰৰ আচত কেট, সশ) এজাতি শূদিৰ। (বী) | কেঁচা (বি) নপকা; নিসি; না; কেকেনি (স.) মাৰ-ঘোৰ কুকুৰে | ৰুতি পূৰঠ নোহোৱা; অসত, কৰা শৰ; খনেৰে শৰূপে যুত, (কথাত ৰাটে );ইটা, কোৱা কথা। অশিউ, গোৱাৰ; ৰসাল, একান কেয়ে(গ) মাৰ খোৱা। | নোহ, ( পাহ-কাদি)। দৰে শৰ ক; লেৰে কৰ্কশ | কেঁচাই (জি. বি) নৌ পতেই, কেঁচা অবস্থাতে; নিশিৰাকৈ, কেও “ওে চোৱা। নকৈ। [মাঠ। বেনি (শ) গেনি, নৰিয়া মানুহে | চোশান (বি) বুনি-নোলোৰ, | মুখেৰে উশাহ লওঁতে হোৱা শব্দ।|কেটীয় (বি) কতীয়া; এক চুৰপৰা কো( ) গে, বৰ দুখেৰে | এন চুকলৈ যোবা। | শাহ ল। | | কেটীয়াকৈ (ক্ৰি. বি.) কতীয়াকৈ ঠেী (স.) মাইকী কেৰো। | | এৰপৰা আন চুলৈ। কেঁকোতোকৈ কি বি) | বু হৈ আলোতে কেনো?
ে(স) এৰি গীততা সাগৰ
নিচিন পোক; কেচু। কেঁকোৰা (বি) ৰে, গ-লো। ষ্টো (খ) কেঁচুলে ভোলা মাটি। ( ) বোক, গলগ।| কেঁচু (বি) সিসে গিয়াহ
