পৃষ্ঠা:ন-বোৱাৰী.djvu/৩৫

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[২৯]
ন-বোৱাৰী

 লাবন্য—জানো কি দুখ সুখৰ কথা কৈছা মই ভূ নেপাও। বন কৰো ভাত খাও ইমানেই।

 প্ৰেম-ৰাতি পুৱা কিমান বেলিত উঠা?

 লাবন্য—কাউৰী অহোতেই উঠি গা ধোও।

 প্ৰেম—তাৰ পাচত কি কৰা?

 লাবন্য—বাহিবন, চোতাল-মাৰল সঁৰা, গোঁসাই বন, শাক পাচলী কুটা, গা ধুবলৈ পানী দিয়া, তামোল চালি কটা, ধানবনা আদি কিমান লেখ দিম।

 প্ৰেম-অকলে কৰিব লাগে নে?

 লাবন্য—অকলে কৰি ফুৰোঁ কেতিয়াবা মানিকী বোলা ছোৱালী জনীৱে বাজ বন দুখন এখনত হাত দিয়ে।

 প্ৰেম-ননন্দৰক নেমাত কিয়; তেওনো কি কৰে?

 লাবন্য-মাতিবলৈ ভয় লাগে, মাতিলেই চিয়ৰ বাখৰ কৰি দন লগায়।

 প্ৰেম-ৰাতি সোৱ কেতিয়া?

 লাবন্য-ৰাতি দুপৰ মানত আজৰি হই শুবলৈ যাঁও। ৰন্ধা বঢ়া পলম কৰে গুণে ৰাতি হয়।

 প্ৰেম-অ’ শুনিছেনে আজলী জীৱেৰৰ কথা। সুখ দুখ ভূ নেপায় বদনাম নকয়, ইপিনে দেহৰ অবস্থা হৈছে এইটো।