এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[২৬]
ন-বোৱাৰী
সুভদ্ৰাৰ প্ৰাবশ!
সুভদ্ৰা— উশাহতে ভাত গিলিলিনে? (চায়) অ’ চৰিয়াত বাকিলি। হেঁয়েৰা, চাজ মুৰি! তোৰ বাপেৰৰ ঘৰত গুটি গছি কেই জোৰ ভৰাল আছে— এই দৰে চৰিয়াই-চৰিয়াই চুৱনীত পেলাবলৈ! যদি খাবৰ মন নাছিল, আগয়ে নকলি কিয়। চৰুৰ ভাত চৰুতে থাকিল হেতেন আমাৰ কিবা খাওতা নাইকিয়া হইছেনে!
লাবন্য— আই! মোৰ খাবৰ মন আছিল। খালো হেতেন।
সুভদ্ৰা— পাচে পাচে, বাপেৰ মৰা বাতৰি পালি হবলা, নাই পৈযেৰে সৈতে শোৱনী ঘৰত চৰু জুৰিব খুজিছ!
লাবন্য— নহয় আই! দেউতাৰ মুৰ বোলাত, খাবৰ মন নগল।
সুভদ্ৰা— উস্! এতিয়াহে মৰিলোঁ— বৰ জগৰ লগালোঁ— উ! মাত মাতি এইৰ আগত সাৰিব নোৱাৰি সচা। আহ ফালিব ঔ, এখন ঘৰ দুখন কৰিব ঐ। এই বান্দি! মুৰ বোলা মাত্ৰকে জানো ভাত গাল মুৰ হল।
লাবন্য— নহলেও,— বিক্ছিনা লাগিল আই!
সুভদ্ৰা— পথালী চকুৱা মনিষ্ বুলিলেই নীচ্।
