অ' গুৰু! মোকে দয়া নছাৰিবা এ
মই বৰ পাতকীৰ পাপী, গুৰু চৰণে ৰাখিবা
অ' গুৰু! ইকুল নহলো সিকুল নহলো
মাজ সাগৰত পৰি জাঁজি হৈয়া ৰৈলো
জাঁজি হৈয়া ৰৈলো, গুৰু মাণিকৰ আশে
সাগৰ শুকাল মাণিল লুকাল মোৰে কৰ্ম্মদোষে
খঞ্জুৰিত চাপৰ মাৰি গীত আৰম্ভ কৰা মাত্ৰকে ভিতৰৰ পৰা এটি তিনি বছৰীয়া বয়সৰ ল'ৰা ওলাই আহিল। ল'ৰাটি হৃষ্ট-পুষ্ট, দেখিবলৈকো চিকুণ। তাৰ চেহেৰাতে বুজিলোঁ, এইটিয়েই অনিৰামৰ ঔৰষে ৰূপহীৰ গৰ্ভত হোৱা ল'ৰা। মনত এনেকুৱা ইচ্ছা হৈছিল যে ল'ৰাটিক ধৰি মৰম কৰোঁ, চুমা এটা খাওঁ, কিন্তু ধৈৰ্য্য ধৰিলোঁ, মনক বান্ধিলোঁ, চৌবিশ পঁচিশ বছৰ বয়সৰে পৰা নিয়তিৰ কঠোৰ চকৰিত পৰি মনক দমাবলৈ শিকিছিলোঁ। এই গীতটো গোৱা শেষ হ'লত মোৰ তাহানিখনৰ ওমলাৰ লগৰীয়া অনিৰাম আগত ওলালহি। অনিৰামে সুধিলে—"আতৈ! আপুনি ক'ৰ পৰা আহিছে?" মই কলোঁ—"মই মগনীয়া মানুহ। মোৰ আগৰ ঘৰ ৰংপুৰত।" অনিৰামে আকৌ সুধিলে--"আতৈ! আপোনাৰনো কোন কোন আছে?" মই কলোঁ—"মোৰ কোনো নাই। মই উদাসীন। সৰুতে আই বোপাই মৰিল। মই বৰ দুখীয়া, হতভগীয়া, সেইদেখি খুজি খাই ফুৰোঁ।" অনিৰামে আৰু কথা-বতৰা পাতো পাতো কৰোঁতেই মই ক'লোঁ—"আৰু এটি গীত গামনে?" অনিৰামে ক'লে—"গাওক, গাওক আতৈ! আপোনাৰ গীত বৰ শুৱলা আৰু মিঠা বোধ হৈছে।"
মই ধৰিলোঁ—
"ভয়ো ভাই সাবধান-যাবে নাহি চুতে প্ৰাণ
যাদৱৰ কৰো ধ্যান-নিকটে মিলয় জান।"
"জীৱন যৌৱন ধন সবে মাত্ৰ অকাৰণ
মিছা মৰীচিকা মায়া জলবিম্ব সবে প্ৰায়
তেজু সব অভিলাষ-দূৰ কৰ মোহ পাশ
হৰিপদে কৰা আশ-কহয় যাদৱ দাস"
