এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩
শ্ৰীশঙ্কৰ মহাভাগৱত
ভকতি প্ৰভুৰ এতেক মধুৰ
আবেসে জানিলো চিত্তে॥ ১৬৭
হৰি ৰসে ভুলি কৃষ্ণতে সমূলি
মজে মন জীৱ প্ৰাণ।
গৃহ শৰীৰকো পাসৰে সবাকো
নৰহে কাহাঁতো জ্ঞান।
কতোহোঁ মূৰুতি হোৱয় বিদিত
জুৰয় নয়ন দুই।
পুলকিত কায় ঈশ্বৰক পায়
সুখে থাকে মৌন হুই॥ ১৬৮
আনন্দতে মজে হৃদয়ত ভজে
হৰিক মনত স্মৰে।
সিটো ভকতক দেখিল মাত্ৰকে
তিনিয়ো জগতে তৰে।
যত গৃহ বাস বিষয় বিলাস
দেখে সমস্তকে মিছা।
কৃষ্ণৰ চৰণ সেৱাতেসে মন
মুকুতিকো নাই ইচ্ছা॥ ১৬৯
শুনিলা নৃপতি কৃষ্ণত ভকতি
কৰন্তে পৰম সুখ।
অপ্ৰয়াসে হয় নাহি ধন ব্যয়
নলাগে গাৱত দুখ॥
