এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭২
নল-দময়ন্তী।
তৰুসমে লতা যেনে, আছিলোহো মই তেনে;
কিয় মোক কৰিলা অভাগী॥
কণ্টকে বিন্ধিলে পাৱ, শক্তিহীন ভৈল গাৱ;
ৰুধিৰত লিপ্ত ভৈল দেহ।
তুমি কায়া মই ছায়া, বুলি আছা কৰি দায়া;
কোন দোষে এড়া আবে স্নেহ॥
প্ৰতিজ্ঞা কৰিলা পূৰ্ব্বে, সাক্ষী কৰি সৰ্ব্বদেৱে;
মোক নছাড়িবা কদাচন।
প্ৰাণত অধিক কবি, হৃদয়ই থাকা ধৰি;
ধৈৰ্য্য এড়া নেদেখিলে ক্ষণ॥
ধাৰ্ম্মিকৰ চুড়ামণী পণ্ডিতৰ অগ্ৰগণী;
ভূপতিৰ শ্ৰেষ্ঠ শিৰোমণি।
কি কাৰণে আজি মোক, দিলা এহি মহা শোক;
বনে মোক কৰিলা দুঃখিনী॥
ইন্দ্ৰ আদি দেৱে তাজি, তোমাক আছোহো ভজি;
কৰা কৃপা কৰুণা সাগৰ।
তযু পুত্ৰ কন্যা দুই, সোণৰ পুতলি প্ৰাই;
অনাথ ভৈলেক আজি ঘোৰ॥
বিপুল ৰাজ্যৰ ভাৰ, ত্যজি ভৈলা দিগম্বৰ;
আবে প্ৰভু ত্যজিলাহা মোক।
শুনা দেৱৰ পুষ্কৰ, সিদ্ধ মনোৰথ তোৰ;
নিৰাপদে ভুঞ্জা ৰাজ্য সুখ॥
