ভাৰ্য্যা সমে বন্দীবেক শাহু শহুৰক।
লৌকিতা কৰিব আনো প্ৰধান লোকক॥
কুল বৃদ্ধে অসি প্ৰবোধিৰে নানা মত।
আজ্ঞা লৈয়া বৰে যাই উঠিবে যানত॥
কন্যাও যৌতুক সমে পাচত চলিব।
স্বামী গৃহদ্বাৰে যাই উভয়ে বহিব॥
বৰৰ ঘৰত কৰি নানা সুমঙ্গল।
আদৰি আনিতে যাইবে জননী সকল॥
পূৰ্ব্ব মতে পৰ্ণ পত্ৰে আপ্যায়ন কৰি।
পুত্ৰ পুত্ৰবধু দুইকো আনিব সাদৰি॥
বহু অন্ন ব্যঞ্জন দেখাইবে অভ্যন্তৰে।
কূল দেবতাক প্ৰণামিব দেব ঘবে॥
ভাৰ্য্যা সমে পিতৃ মাতৃ গুৰূক সেবিব।
পাচে নিজ ঘৰে দুয়ো গৈয়া প্ৰবেশিব॥
তৈতে এক শিলাত কন্যাৰ পদ দিব।
তাহাৰ ওপৰে বৰ পদ নিয়োজিব॥
তাহাৰ উপৰি আয়তীয়ে দিব জল।
কৰিবেক বাদ্য আদি উৰুলি মঙ্গল॥
শিলা সম স্থীৰ হৈতে আশীৰ্ব্বাদ দিব।
তেবে কন্যা বৰ দুই ভোজন কৰিব॥
কিন্তু প্ৰাতসক আদি সেহি ক্ষণ অন্ত।
বৰ কন্যা সখি সমে ব্ৰতে ৰহিবন্ত॥
