দহি মাৰিছে। পিতা মোৰ সেই জননীৰ ৰাক্ষস স্বামী--চুপিমফা।
চুহুম্মুং
|
 --চুপিমফা!
|
খেনলুং
|
চুহুম্মুং--[ চেংলুঙক আকোৱালি ধৰি ] ভাই মোৰ! মনৰ উত্তেজনাত কিবা কলোঁ কিবা কৰিলোঁ। মোৰ অপৰাধ নলবা ভাই!
[ নগাকুঁৱৰীৰ মৰাশৰ ওচৰত বহি ]
অভাগিনী আই মোৰ! তুমি জন্মদাত্ৰী নোহোৱা কিন্তু তোমাৰ স্নেহতে লালিত হৈ তোমাকেই জননী বুলি ভাবিছিলো—। অধম সন্তানৰ অপৰাধ নল আই।
খেনলুং--এবাৰ এই বৃদ্ধকো আলিঙ্গন দিয়ক কোঁৱৰ। এই বৃদ্ধৰ শৰীৰ আপোনাৰ পবিত্ৰ পৰশত পবিত্ৰ হওক।
সেই অপৰাধৰ দণ্ড তেওঁক ঈশ্বৰে দিলে কোঁৱৰ। নাৰীৰ ওপৰত দুৰ্ব্বলৰ ওপৰত নিৰপৰাধীৰ ওপৰত অত্যাচাৰ ঈশ্বৰে নসহে। আপপানাৰ পিতাৰ এই অখ্যাতি আজিও মাৰ যোৱা নাই। সেই অবিবেচনাৰ পৰিণাম পালে--আততায়ীৰ হাতত প্ৰাণ গ’ল। যিদিনা আপোনাৰ জননী স্বৰ্গগতা কুঁৱৰীক ৰাজ্যৰ পৰা খেদি দিয়ে—আজিও সেই কথা শুৱৰিলে বুকু ফাটি যাব খোজে--আপুনি তেতিয়া হোৱা নাই—কুঁৱৰী তেতিয়া সাতমাহ সগৰ্ভা! ৰাজ্যজুৰি, সেই দিন হাঁহাকাৰ ৰে ঘৰে কান্দোনৰ ৰোল।
