আজি জননীৰ লাঞ্চনাৰ। আই মোৰ, য’তে আছা চোৱা ত’ৰে পৰা!
[ বুঢ়াগোঁহায়ে একেঠৰে নগাকুঁৱৰীৰ শৰ ফালে চাই থাকে ]
[ নিজে তৰোৱাল উলিয়াই খেদি যায়—গা-চোৱা দুটাই আৰু বৰবৰুৱা বৰগোঁহাই আদিয়েও তৰোৱাল উলিয়াই চেংলুঙক আক্ৰমণ কৰিব পোজোঁতেই বুঢ়াগোঁহাই মাজত সোমাই বাধা দিয়ে]
খেনলুং--ক্ষান্ত হক স্বৰ্গদেও! ক্ষান্ত হক ডাঙৰীয়া সকল! হয়তো বা আপোনাৰেই সহোদৰ! এবাৰ সৌ ভূমি-শয্যাত শুই থকা দেবী প্ৰতিমাৰ ফালে মন কৰক স্বৰ্গদেও। চাওক স্বৰ্গদেও। চিনিছোঁ! চিনিছোঁ। সেই নাক। সেই মুখ। সেই অনুপম শ্ৰী! অপোনাৰেই নিৰ্বাসিত জননী স্বৰ্গদেও। আপোনাৰ পিতাৰ আজ্ঞাত নিৰ্ব্বাসিতা নগাকুঁৱৰী।
[ সকলোৱে নগাকুঁৱৰীৰ ফালে ঠৰ হৈ চায় ]
[ প্ৰকাশ্যে ] যুবক, তোমাৰ পিতা!
চেংলুং--পিতৃ পৰিচয় দিবলৈ মাটিত মুখ লুকুৱাবৰ ইচ্ছা হয়। যি মোৰ সৌ দেবী স্বৰূপিনী অননীৰ এনে দুৰ্দ্দশা কৰিছে বিনা দোষত নিৰ্ব্বাসন দি চিৰ জীৱন তিল তিলকৈ
