নঃ কুঃ—গালি নেপাৰিবি বাছা। অসভ্য হলেও নগাইহে সভ্য। বৰ্ব্বৰ হলেও নগাৰেহে ধৰ্ম্মজ্ঞান আছে। মোক নগাই বন্দী কৰি অনা নাই বাছা। নগাই মোক ৰাজৰাণীত কৈও সুখত হে ৰাখিছিল। মোৰ কৰণে সিহঁতে আহোমৰ লগত ৰণ দিবলৈ ওলাইছিল।
খুণবাও--দেউতা, তুৰ ইমান কতা কেলে কইছে। তুৰ বেমাৰ বিচি অব। তুৰ নকৰি আমাৰ কপ।
নঃ কুঃ--খুণবাও, কথা আৰু কি কম। কবলৈ শেষহৈ আহিল। মই আৰু যাওঁ খুণবাও! ইমান দিনৰ তোৰ মৰমৰ ধাৰ সুজিব নোৱাৰিলোঁ। পাৰোঁ যদি সি জন্মত সুজিম।
খুণবাও—অঃ তুৰ কি দাৰ আছে অ দেউতা। তুকে অলে আমাৰ কিমান বাল পায়। তুৰ দুক পালে আমাৰ কানিব অমান দুক পায়। তুৰ চেংলুং পালে আমাৰ কিমান বাল পায়। তাৰ আবি কলে আমাৰ পিছে পিচে যায়। য়েইদিন তাৰ পালে পৰকি পাব যাইছে আমাৰ মনে মনে দেকি তাকিছে। ইমান ডানৰ বাক্ তাকে অলে দৰিব চুপিছে, আমাৰ দেকি পাই জাতি লকতে তাকে তাতে পুতিছে। তাকে আমাৰ কিমান বাল পায়।
নঃ কু—মই গলেও চেংলুঙক ইমান মৰম কৰিবিনে খুণবাও! এই দৰেই ভাল পাবিনে?
খুণবাও—অঃ কিয় নাপাম। য়েই দিন তুৰ তাকা নাই!
