[ চুক্লেন সোমাই আহে। ]
চুক্লেন—ৰতিমন! এইয়া—ইয়াতে আছ তই! মই ইমান পৰ তোকে বিচাৰি ফুৰিছোঁ। মোৰ মন যে একেবাৰে অস্থিৰ হৈ পৰিছে—! আৰু কিমান দিন এইদৰে উৎকণ্ঠাত থাকিম। ৰণৰ বাতৰি আজিও একো নেপালোঁ। আকৌ ৰণলৈকে যাওঁ—কি কৱ ৰতিমন! এতিয়াতো মই সম্পূৰ্ণ সুস্থ। ইমান দুৰ্ভাবনা দুশ্চিন্তাত পুৰি মৰাতকৈ—আকৌ ৰণলৈকে যাওঁ।
ৰতিমন—ময়োতো তাকেই কব লাগিছোঁ ইমান—দিন।
চুক্লেন—যাওঁ। পিছে ইয়াৰ কামৰ কি হব! এইখিনি সময়েই—বৰ সুবিধাৰ আছিল। বাজধানীত উহুল মুহুল নাই— বেছি মানুহ দুনুহৰ উম্ ঘাম নাই—ইয়াতকৈ প্ৰশস্ত সময় আৰু কেতিয়া পাম! কোনেও সম্ভেদ নেপাব। কাৰো সন্দেহৰো— বাট নেথাকিব।
ৰতিমন—আপোনাৰ ইমান দিন পলম কৰাই মহা ভুল হৈছে কোঁৱৰ। এদিন চেগ চাই কামটো কৰি থোৱা হলে সকলো লেঠা মিটি যায়! ইমান দিনে মহাসুখে ৰাজ পাটত বহি ইচ্ছামতে কাম কৰিব পাৰিলেহেঁতেন!
চুক্লেন—মই বাট চাইছিলোঁ ৰণৰ এটা ভাল বেয়া বাতৰিলৈ ৰতিমন!
ৰতিমন—ইফালে যে বাট চাওঁতে খেণ চৰি যায়। কামটো আজি কালিৰ ভিতৰতে শেষ কৰক তাৰ পিছত আৰু আপোনাৰ হাততে সকলো। বাতৰিৰ কাৰণে তেতিয়া—কটকী—
১৪
