পৃষ্ঠা:নগা কোঁৱৰ.djvu/১৯৫

৩য় দৃশ্য ]

১৮৫

নগা কোঁৱৰ

[ নেপথ্যত—অ’ মাহিটি! আমি আহিলোঁ উ! ]

 চেংদৈ—অ’ ৰবি ৰবি গৈছোঁ। ময়য় গৈছোঁ। নহয় পাহে মোক ভালকৈ কোৱা চোন সঁচাকৈ কিবা নিব লাগিবনে কি? গাভৰুদেহঁতে হলে দা জাঠি নিয়া দেসিছোঁ। কিয় নিছে কি?
 সোন্দৰ—পেঠানক কাটিবলৈ। কৈছোঁনো কি শুনিছনো কি? যাবেলে ওলাইছ যেতিয়ান মইন তোক নেযা বুলি কমনে, পিছেন আমাৰ দা নাই জাঠি নাই ঢেকি ঠোৰাকে লইয়া!
 চেংদৈ—মই বোলোঁ গাভৰুদেওহঁত ৰণ নে কি সেই সন চাবেলে ওলাইছে। পিছেন বাৰু সেই পেঠান নে কি সেইবোৰ জানো মানুহ নহয়!
 সোন্দৰ—মানুহ নহয় গৰু ছাগলীৰ লগত ৰণ দিবেলে ওলাইছেনে? ক’ৰ আকৰী অ’ এই জনী, মই বোলোঁ চেংদৈয়ে কথা জানে। পিছেন দেসিছোঁ ৰণলৈ যাওঁতে চকুৰ টিপতে পেঠানে ধৰিয়েই নিব।
 চেংদৈ—নিবতো চকুৰ টিপতে! দিম নহয় সোকোটাটো মাক টিয়েকে! তুমি আনোতে নেপাইছিলা চেংদৈ কেনে জনী!
 সোন্দৰ—মই আনোতে ছালকি আছিলি ঐ বান্ধৈ ছালকি আছিলি! মদোনদৰ বিষয়াৰ নাতিনিয়েক সোন্দবক তই কম ঘূৰণ ঘুৰোৱা নাই চেংদৈ বান্ধৈ কম ঘূৰণ তই ঘূৰোৱা নাই।