পৃষ্ঠা:নগা কোঁৱৰ.djvu/১৯৪

১৮৪

[ ৪ৰ্থ অঙ্ক

নগা কোঁৱৰ

 সোন্দৰ—হে বান্ধৈ, গেন্ধাইছে গা বোলোঁ তেহেলেকে যা। তয়ো ৰণ কৰিবেলে যাৱ নি? বাৰু মোক কৈ যা চোন তই গৈ কি কৰিবিগৈ। মই মতা মানুহটো যাওঁ যাওঁ বুলি যাব নোৱাৰিলোঁ, এই অকল তোক এৰি যাব লাগে দেসিয়েই! এতিয়ান এই পানী কেচুৱা-এৰি থৈ তই যাবেলে ওলাইছ ৰণলৈ পিছেন ক’চোন বাৰু কি কৰিবিগৈ?
 চেংদৈ—অত দা ডাঙৰীয়াৰ তিৰি তিৰোতা জীয়াৰী বোৱাৰীহঁত ওলাইছে, সিবিলাকে যি কৰেগৈ ময়ো কৰিমগৈ তাকে।
 সোন্দৰ—তই জানো দেসা নাই সিবিলাকে গাই পতি, দা, জাঠি, ঢাল, হেংদান এইবোৰলৈ ওলাইছে। তোৰ মুসসনহে আছে তাৰেই ৰণ কৰিবিগৈনে?
 চেংদৈ—কেনে সন কৰে আকৌ। যাবেলে ওলাইছোঁ ভাল মুসৰ মাত এষাৰ যি নায়েই আকৌ পেংলাইসনহে কৰে। মই যাম বুলিছোঁ যামেই।
 সোন্দৰ—কিনো পেংলাই সন কৰিছোঁ। সুধিছোঁ হে সুদা মুসেনো ৰণলৈ যাবিনে? ঢেকি ঠোৰা টোকে বা মাছ বচা মৈদা সনকে হলেও লৈ যা! সিবিলাকে হেংদানেৰে কাটিব তই ঢেকি ঠোৰাৰে ককালৰ জোৰা চাই মাধমাৰ সোধাই এফালৰ পৰা পেঠানৰ বাপেকে ককাল ভাঙ্গি যাবি। চিনি পাই যক চুৱা শোৱাহঁতে কেনে জনী বুঢ়ী মাকৰ হাতত পৰিছে।